Πέρασα από πολλά τραπέζια και κουζίνες φέτος, κι από μερικά μπάρμπεκιου, επίσης, που σκορπούσαν λαχταριστή τσίκνα στην οθόνη. Απ’ ό,τι είδα κι εσείς κάπου στα ίδια τριγυρνούσατε. Τό ‘χει το έθιμο βλέπεις, όχι, ασφαλώς, να σεργιανάμε χρονιάρες μέρες στο διαδίκτυο, αλλά να φορτώνουμε -για το καλό- μ’ όσα μπορούμε νόστιμα καλούδια και λαχταριστές λιχουδιές το γιορταστικό τραπέζι.
Οι ειδικές συνθήκες φέτος μας έφεραν να κάνουμε Χριστούγεννα κατά μόνας, αλλά, αφού τ’ αντέξαμε, αισιοδοξώ ότι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα την περάσουμε πιο άνετα.
Λειτουργούν -ως τώρα τουλάχιστον- λυτρωτικά τα social media και διευκολύνουν να έχουμε προσκεκλημένους και απρόσκλητους συνδαιτημόνες πολύ περισσότερους από τον επιτρεπόμενο αριθμό. ‘Ασε που, η ευκολία που ανταλλάσσονται μεταξύ γνωστών κι αγνώστων οι ευχές, προσδίδει και μια -εικονική έστω- επαλήθευση στην κοινή αντίληψη ότι τα Χριστούγεννα είναι η κατεξοχήν γιορτή αγάπης για τη χριστιανοσύνη.
Εννιά καθίσαμε στο φετινό γιορταστικό τραπέζι. [Τη γιαγιά επειδή καθόταν πάνω στο καροτσάκι με τις ρόδες δεν την υπολογίσαμε, άλλωστε δεν βρήκαμε κάτι για την περίπτωση ούτε στην υπουργική απόφαση, ούτε στη σχετική ερμηνευτική εγκύκλιο, αλλά δεν είπαν και κάτι στα άπειρα καθημερινά ρεπορτάζ της τηλεόρασης για το θέμα!]. ‘Οσοι βρισκόμαστε από χρόνια σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Δυο οικογένειες σε μια.
Βρεθήκαμε πολύ πιο κοντά -αν και τηρούσαμε κατά το δυνατόν τις αποστάσεις- από τότε που ενώναμε τρία και τέσσερα τραπέζια στο μεγάλο σαλόνι για να χωρέσουμε. Μπορέσαμε να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια ταυτόχρονα, να φτάσουμε την πιατέλα με τη σαλάτα ή το μπουκάλι με το κρασί , αλλά -προπαντός- ν’ ακούσαμε τι έλεγε ο άλλος απ’ την άλλη άκρη του τραπεζιού, να κουβεντιάσουμε σαν μια παρέα, να γελάσουμε, να θυμηθούμε όλοι μαζί.
‘Ολοι μαζί στο τραπέζι, γιατί μετά, μετά στο καθιστικό εκεί δίπλα στο τζάκι, γίναμε πολλοί περισσότεροι. Εκεί που το κρασί μετουσιώθηκε σε μια γλυκιά υπνηλία κι η ευχαρίστηση της συντροφιάς συναιρούσε -πόσο λάτρεψα αυτό το ρήμα όταν το συνάντησα στο καινούργιο βιβλίο του Νίκου Βατόπουλου- ηλικίες κι ενδιαφέροντα, παιδιά και γονείς, έμπαιναν στη συζήτηση κι άλλοι, όλοι οι άλλοι, αγαπημένοι, φίλοι, που βρίσκονταν και βρισκόμασταν ένα γύρω από τα τρία και τέσσερα τραπέζια των περασμένων χρόνων.
Είχαμε όλοι μια χαρά μέσα μας που έφτανε ως τα χείλη και γίνονταν λέξεις γλυκές και χαμόγελα ζωής. Κι ενώ οι συζητήσεις τρέξανε στα περασμένα -πώς αλλιώς μπορούσε άραγε να γίνει;- η νοσταλγία μας δεν έγινε ούτε στιγμή θλίψη κι οι απουσίες διόλου δεν βάρυναν με λύπη τις κουβέντες. Πιο πολύ τα συναισθήματα μιλήσανε παρά τα στόματα. [Εντάξει, εμένα μ’ έπιασε κάποια στιγμή η συγκίνηση κι άρχισα να μιλάω ακατάσχετα, αλλά ήταν τόσο φωτεινά ένα γύρω τα χαμόγελα και τόσο άστραφταν τα μάτια των παιδιών μας, που μια στιγμή, μόλις το συνειδητοποίησα -ως δια μαγείας- με στόμα ανοιχτό έμεινα χωρίς κουβέντα άλλη να μπορώ ν’ αρθρώσω].
Εικόνα απ' όλα αυτά αδίκως θα περιμένετε να δείτε. Είναι τόσο μοναδικά και τόσο βαθιά κλεισμένα στην καρδιά μου αυτά τα Χριστούγεννα, τόσο ερμητικά σφραγισμένες στην ψυχή μου αυτές οι στιγμές, αυτές οι εικόνες, που εγωιστικά κι αυτάρεσκα για μένα θα κρατήσω και δεν θα τις αλλάξω για όσες χιλιάδες like κι αν μου υποσχεθείτε.
Χρόνια Πολλά! Να είμαστε καλά και του χρόνου!