Με δυο λόγια & μια ελπίδα
Έχω γράψει κείμενα, στίχους, ατάκες, αλλά κι ολόκληρα ποιήματα σε αποκόμματα εφημερίδων, σε εξώφυλλα περιοδικών, σε χαρτοπετσέτες, σε πακέτα από τσιγάρα, σε ημερολόγια, αλλά και σε λευκές, κατάλευκες, κόλλες χαρτί.
«Γράφε όπου βρεις, μην αφήνεις την έμπνευση για μετά», με συμβούλευε -απ’ όταν ήμουν παιδί ακόμα- η ξαδέλφη μου η Βέρα, «Να έχεις πάντα μαζί σου χαρτί και μολύβι».
Ποτέ δεν ακολούθησα πιστά τη συμβουλή της, αλλά ευτύχησα, λόγω σπουδών και δουλειάς, να βρίσκομαι μέσα στα χαρτιά και τα μελάνια, μέσα στα τυπογραφεία, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, που μου έδιναν ένα παραπάνω κίνητρο.
Ναι, έγγραφα όπου έβρισκα ή -καλύτερα- όπου μ’ έβρισκε η έμπνευση, το ερέθισμα, το γεγονός ή η εικόνα.
Τα περισσότερα απ’ αυτά ούτε βιβλία έγιναν, ούτε έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αλλά έχουν απομείνει σπαράγματα ξεκομμένα και μοναχικά, κάποια να θυμίζουν και κάποια όχι πια, αυτό το «κάτι» που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα και την αφορμή για να δημιουργηθούν.
Μ’ άλλα λόγια, έχω γευτεί όλη τη γοητεία ν’ αποτυπώνεις πάνω στο χαρτί με στυλό, με μολύβι [faber Νο 2] ή και με πένα κάποιες φορές, σκέψεις και συναισθήματα, να ξεδιπλώνεις το μυαλό και την καρδιά σου, να σβήνεις, να μουτζουρώνεις και να διαγράφεις, χωρίς τους διαμεσολαβητές της εποχής, πλήκτρα, οθόνες, κινητά, χωρίς τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας.
Μ’ αυτή συναντηθήκαμε αργότερα, πρώτα σαν εργαλείο δουλειάς κι ύστερα όταν μπήκαν στη ζωή μου τα blogs.
Τότε, το γράψιμο έχασε κάτι από την εσωτερικότητά του, αλλά κέρδισε σε διάδραση, επικοινωνία, ταχύτητα, αμεσότητα.
Έγραφα στη Lifo στην αρχή κι ύστερα στο Blogger τις «ΠΛΗΚΤΡΟλογίες».
Μέχρι που και τα blogs έχασαν τη σπιρτάδα και τη δυναμική τους κι άλλαξαν, όπως άλλαξαν στο μεταξύ και τόσα άλλα στην επικοινωνία με την κυριαρχία των social media.
Και να'ταν μόνο αυτό;
Ανεπαισθήτως, χωρίς περίσκεψη κι αιδώ -παραφράζοντας τον Καβάφη- αλλάξαμε και τη ζωή μας την ίδια.
Δεν μοιάζει ο κόσμος σήμερα μ’ εκείνον που ελπίδες γεννούσε κι έτρεφε, λένε πολλοί.
Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά η ελπίδα είναι που τρέφει τη ζωή κι όσο ζωή υπάρχει, υπάρχει και ελπίδα.
Αυτήν την ελπίδα που υπάρχει μέσα στη ζωή αναζητώ να επικοινωνήσω σ’ αυτόν τον χώρο.
Με podcast, blogs και photo, με λέξεις και εικόνες, με λόγο και με ήχο, υλικά απαραίτητα, πλασμένα μ’ υπομονή, ενδιαφέρον και μεράκι για να ‘χουνε ουσία κι αντοχή, εκφράζουμε ελεύθερα τις σκέψεις, τις απόψεις, τις αναμνήσεις μας και ρίχνουμε ιδέες, έτσι... «Εκτός Σχεδίου», γιατί το σχέδιο είναι, εκεί που άλλοι μένουνε στα σχέδια, εμείς να αυτοσχεδιάζουμε.