Η Ν. δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Χρόνια πριν είχε χειρουργηθεί και τη φιλοξενούσαμε στο σπίτι μας. Η οικογένειά της ζούσε εκείνη την εποχή στο εξωτερικό. Κυριακή απόγευμα πίναμε καφέ χαζεύοντας τηλεόραση, όταν μια όμορφη παρόρμηση για μια βόλτα μ’ έβγαλε έξω απ’ το σπίτι.
Η αίσθηση του αέρα από το κατεβασμένο τζάμι απλώθηκε στο πρόσωπο χαρίζοντάς μου ένα δροσερό χάδι ελευθερίας. Σίγουρα κάποιο αδιόρατο χαμόγελο κρυβόταν κάπου στα χείλη. Μόνος με τον εαυτό μου κι η Αττική Οδός στα καινούργια της. Μάρτυρας μόνο ο ήλιος που έφευγε δυτικά και κάποιοι αδιάφοροι οδηγοί στα -λιγοστά- αυτοκίνητα.
Σούρουπο είδα την πινακίδα για την έξοδο 7 κι είπα από μέσα μου «εδώ». Βγήκα. Μια διαδρομή σε δρόμους... αλλού -μετά την πολυτέλεια- όλο λακκούβες, διασταυρώσεις και φανάρια. Ένα λεωφορείο θερμικό κατέβαινε με ραθυμία τη «Λεωφόρο Δημοκρατίας». Στον «Μελωδία» έπαιζε μάλλον Πορτοκάλογλου κι έτσι οι στάσεις κάθε τόσο δεν κούραζαν την πρώτη και τη δεύτερη.
Στα Ster έκανα δεξιά. Τα φώτα ήταν όλα αναμμένα και πολλοί ξένοιαστοι -μικροί μεγάλοι- κυκλοφορούσαν. Αναμεσά τους τρύπωσα χαζεύοντας εκείνους που σε παρέες πίναν τον καφέ τους κι αυτούς που βιαστικά κατευθυνόντουσαν για κάποια ταινία να προλάβουν τα εισιτήρια. Αυθόρμητα έστρεψα αίφνης πάνω το κεφάλι, βλέποντας ένα πιτσιρίκι που έτρεχε κλαψουρίζοντας με τα χέρια υψωμένα προς τα εκεί που ένα γυαλιστερό μπαλόνι σε σχήμα ψαριού πέταγε στα ουράνια.
Ξεχάστηκα -ομολογώ- για λίγο. Ο κόσμος γύρω, ο θόρυβος, τα φώτα, έδιναν στα βραδάκι ζωντάνια Κυριακάτικης βόλτας. Μια ηρεμία κυριαρχούσε κι η βεβαιότητα πως όλοι βρισκόμασταν εκεί που έπρεπε και όλα θα μας βρουν όπως και όπου τα θέλαμε. [Τι εποχή -σκέφτομαι τώρα]. Μπήκα -όχι τυχαία- στο μαγαζί με τις προθήκες του γεμάτες δίσκους. Το CD ακόμα είχε δρόμο, αν και πολλά τραγούδια του ήδη έφταναν ως τ’ αυτιά μου αγκομαχώντας. Διάλεξα δύο.
«Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις».
‘Ακουσα το τραγούδι κι η καρδιά μου σκίρτησε απ’ τη λαχτάρα. Ήρθαν στο νου μου πάλι εκείνες οι έγχρωμες εικόνες, σαν σκηνές από μια ταινία που έχω δει. Εικόνες περασμένες, όπως και πολλά περασμένα Κυριακάτικα απογεύματα με στιγμές που φύγαν, με ανθρώπους που πέρασαν, με ωραία πράγματα που, τώρα πια, φαντάζουν μέσα στην απλότητά τους θαύματα.
Ένα πικρό χαμόγελο αισθάνθηκα αδιόρατα ανάμεσα στα χείλη, αυτή την Κυριακή μπορώ να είμαι έξω με μάσκα και SMS μετακίνησης 6 στο 13033 μέχρι τις 7 το απόγευμα. Τόσο απλά. Έστω κι έτσι, μπορώ. Θαύμα δεν είναι;