Το «112» της ζωής...

Είναι τόσοι πολλοί οι θόρυβοι της καθημερινότητας, που η ζωή μας έχει εθιστεί σ’ αυτούς, τους έχει μέρα τη μέρα συνηθίσει, έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της.

Από το πρωί μέχρι το βράδυ πάντα θα υπάρχει κάτι που να αποσπά την προσοχή μας, να βασανίζει το μυαλό μας, να απασχολεί τις αισθήσεις μας. Ταυτόχρονα, η ταχύτητα κι η σπουδή της κάθε μέρας συνωμοτούν λες για να εντείνουν αυτούς τους διάχυτους ενοχλητικούς θορύβους.

Φταίμε κι εμείς όμως, εφόσον με τον τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει, με τις συνήθειες που σε καθημερινή σχεδόν βάση ακολουθούμε, διευκολύνουμε την αναπαραγωγή, διατήρηση και διασπορά των θορύβων σε βαθμό που, αν κάποια στιγμή κάποιος, ο οποιοσδήποτε θόρυβος, εκλείψει, να αισθανόμαστε ότι κάτι μας λείπει, κάτι ανατρέπει την ισορροπία μας, κάτι συμβαίνει.

Το «112» της ζωής ηχεί σε μόνιμη βάση. Ιδιαίτερα τώρα που οι συνθήκες έχουν γίνει ιδιαίτερα δύσκολες και πιεστικές, σύνθετες κι απαιτητικές, τώρα που οι ακραίες καταστάσεις συμβαίνουν όλο και συχνότερα.

Όμως, για ν’ ακουστεί ο ήχος του και να φτάσει ως την ψυχή, υπάρχει μια προϋπόθεση, μία και μόνο προϋπόθεση, να κατορθώσουμε για λίγο, για μια στιγμή μόνο ίσως, ν’ ανακόψουμε την ένταση των θορύβων, ν’ ανατρέψουμε τη δύναμη της συνήθειας, ν’ αντικρύσουμε άφοβα την ομορφιά του κόσμου.

Αν πετύχουμε τα μάτια μας ν’ αντικρύσουν την ομορφιά της κάθε μέρας, τη μοναδικότητα τής κάθε στιγμής, τότε το «112» της ζωής θα’χει πετύχει το σκοπό του.

Το ένιωσα και το συνειδητοποίησα σήμερα το πρωί σ’ ένα σημείο που καθημερινά περνάω από ‘κει αλλά ποτέ δεν το είχα προσέξει. Μια μανταρινιά σκαρφαλωμένη πίσω απ’ την πρασιά μιας πολυκατοικίας, με τα λιγοστά μανταρίνια της να τη στολίζουν και να λάμπουν, λες, κάτω απ’ το φως το πρωινού ήλιου.

Ήταν ηλιόλουστη η μέρα, αλλά αυτή η εικόνα που με τράβηξε και με έβγαλε απ’ όλους τους θορύβους την έκανε πραγματικά ξεχωριστή, ευχάριστη, χαρούμενη. Στάθηκα να την χαζεύω κι αισθάνθηκα στο στήθος δυνατά τον ήχο της καρδιάς, τον παλμό της μέρας, την ομορφιά της.

Για λίγο και τα τέλη κυκλοφορίας που πήγαινα να πληρώσω ξέχασα και τις φωνές απ’ τη λαϊκή δίπλα δεν άκουγα και στον γείτονα που πέρασε συνοφρυωμένος και βιαστικός από δίπλα είπα «καλημέρα».

Τα τέλη, τελικά, τα πλήρωσα, τώρα τ’ απορριμματοφόρα καθαρίζουν το δρόμο της λαϊκής, [ο γείτονας δεν ξέρω αν μ’ άκουσε γιατί δεν απάντησε], αλλά εγώ εξακολουθώ να αισθάνομαι τον ενθουσιασμό από εκείνη την ξεχωριστή ομορφιά της σημερινής μέρας.

Αύριο θα ξαναπεράσω από εκεί κι όχι μόνο αυτό, αλλά θ’ αναζητήσω μ’ επιμονή να ξεχωρίσω κι άλλες ομορφιές σε κάθε μέρα πλέον, σε κάθε στιγμή· το «112» της ζωής, αν συνηθίσω να τ’ ακούω, ξέρω πως δεν θα σημάνει ποτέ άσκοπα.