Ο δικός μου Οκτώβρης

-Πέ’ μου μια άλλη λέξη για τον Οκτώβρη.

-Θα σου πω μια φράση: Το δέκα το καλό!

Ο μήνας της μετάβασης, της αλλαγής, της γλύκας, της ιστορικής μνήμης. Ο μήνας που, μέρα με τη μέρα, μας συνηθίζει στη δροσούλα, στις μεγαλύτερες νύχτες, στη ρουτίνα της μέρας, στην ανάγκη συμμαζέματος.

Μου αρέσει κι ας μην είναι ο αγαπημένος μου. Μου αρέσει που μου θυμίζει όμορφες στιγμές, ευχάριστους ανθρώπους, ξεχωριστούς τόπους. Γι’ αυτά έχω να σου πω πολλές λέξεις, πολλές κουβέντες, όχι μόνο μια και δυο. ‘Ακου, λοιπόν.

Οκτώβρη έτυχε να επισκεφθούμε το Παρίσι και τα Γιάννενα κι είναι από τις πιο όμορφες ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις. Και στις δυο βρεθήκαμε με καλούς φίλους, ντόπιους.

Έχουν άλλη όψη αυτές οι εξορμήσεις, όταν, δηλαδή, βρίσκεσαι κι εξερευνάς έναν τόπο πέρα απ’ τους αναλυτικούς ταξιδιωτικούς οδηγούς και πίσω απ’ την φανταχτερή τουριστική βιτρίνα. Έχεις την ευκαιρία να αισθανθείς, έστω και για λίγο, κάτι απ’ το καθημερινό του άρωμα και να νιώσεις καταπρόσωπο την ανάσα του, τη λαχτάρα και τη ζωντάνια του.

Έτσι, βρεθήκαμε μαζί τους αυτοσχέδιους ξεναγούς μας σε μπυραρίες με υπέροχες μουσικές, σε ταβερνεία με καταπληκτικούς μεζέδες, σε απόμερες πλατείες γεμάτες πανέμορφα παρτέρια με λουλούδια, σε απόκρημνα ξωκκλήσια ποτισμένα με την ευωδιά του λιβανιού. Σεργιανίσαμε σε λαϊκές αγορές και χαζέψαμε με υπαίθριους ζογκλέρ. Μπήκαμε σε παμπάλαιους σταθμούς του μετρό και σε ταλαιπωρημένα καραβάκια της λίμνης.

Τραγουδήσαμε με σπαστά Ελληνικά τα «Παιδιά του Πειραιά» στο σπίτι των παιδιών τους Παρασκευή βράδυ μετά το φοντύ (fondue για τους Γαλλομαθείς) τυριού και γνωρίσαμε τ’ ανήψια τους που μας κέρασαν έξω στην αυλή γλυκό μελιτζανάκι απ’ τα χέρια της γιαγιάς Βασούλας. Με τον πολυμαθή και φιλόξενο Στέφανο επισκεφθήκαμε το Θεογέφυρο, ενώ ο εγκάρδιος Sebastian μας εξήγησε πόσο κουράζεται δουλεύοντας παραδίπλα απ’ τον Gare de Lyon.

Επισκεφθήκαμε το Δημαρχείο και αντιληφθήκαμε τη διαφορά εκεί με εδώ. Μπήκαμε σε μαντρί με πρόβατα κι είδαμε τη ζωή να ξεπηδά μπρος στα μάτια μας. Στο Ανάκτορο του Φονταινεμπλώ ριγήσαμε απ’ τον πλούσιο διάκοσμο αλλά και τη διάχυτη παρουσία του Βοναπάρτη. Διαβήκαμε το πανύψηλο γεφύρι της Κόνιτσας μέσα στο επιβλητικό τοπίο πάνω απ’ τον σιωπηλό Αώο.

Φωτογραφηθήκαμε στον καταπράσινο κήπο του αρχοντικού Hotel de Sully που βρίσκεται κοντά στη Βαστίλη. Διαβήκαμε τον επιβλητικό Βοϊδομάτη, περάσαμε πάνω απ’ τον νωχελικό Μάρνη επισκεπτόμενοι το κάστρο και το μεγάλο πάρκο στο Champs- Sur-Marne.

Οι φούρνοι με τις λαχταριστές ξεροψημένες μπαγκέτες τους, αλλά και τα υπέροχα τραγανά κρουασάν απ’ τη μια κι οι πεντανόστιμες ζεστές – ζεστές πίτες της Κικίτσας απ’ την άλλη, αλλά και τα μακρόστενα σοκολατένια εκλεράκια στα γραφικά καφέ δίπλα στο Σηκουάνα, απ’ τη μια κι οι ολόφρεσκες πέστροφες στη σχάρα απ’ την άλλη, ερεθίζουν, νοερά, ακόμα τον ουρανίσκο και συνθέτουν εικόνες δυνατές, που ταξιδεύουν το νου κάθε φορά που δίνεται η αφορμή.

Ο Οκτώβρης απ’ τη μεριά του, το μόνο που μας έκανε ήταν καλές μέρες, δεν θέλαμε και κάτι περισσότερο. Αν εξαιρέσεις μια μέρα που η πρωινή μπόρα μας κράτησε στο διαμέρισμα στην ήσυχη περιοχή του Noisy-le-Grand, όλες οι άλλες μέρες του ήταν ό,τι πρέπει για περπάτημα κι εξερευνήσεις, απ’ το Γρεβενίτι στην Κόνιτσα δεν το λες και λίγο!

Έτσι μ’ αρέσει να θυμάμαι τον Οκτώβρη, με φίλους καλούς, με χορταστικές στιγμές, με χαρούμενα συναισθήματα. Έτσι θα μ’ άρεσε να περνά κάθε ο Οκτώβρης, ο κάθε μήνας.

Μακάρι να ήταν εύκολο και δυνατό. [Το ελπίζω και το προσπαθώ πάντως!]