Μπορεί η χρονιά που ζούμε να’ ναι η εκδίκηση όλων των προηγούμενων.
Δεν πέρασε χρονιά και να πούμε «Δόξα Σοι ο Θεός!»
Με τη μουρμούρα, τη βαρυγκώμια και τη δυσαρέσκεια φάγαμε όχι ένα και δυο χρόνια, αλλά μια ζωή ολόκληρη.
Πότε, όχι, πραγματικά, για σκεφτείτε, πότε είπαμε: «Καλά περνάμε!»
Εδώ, ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μέσα στην κρίση και τα μνημόνια, κι αναφερόμαστε στις πριν το 2010 χρονιές σαν «η εποχή της ευμάρειας», «τα χρόνια της σπατάλης» κ.ο.κ. κι αν ανατρέξουμε σ’ εφημερίδες και περιοδικά, σε άρθρα κι αναλύσεις εκείνης της περιόδου θα διαπιστώσουμε ότι και τότε λέγαμε πως είχαμε κρίση και τότε λέγαμε πως δεν μας έφταναν τα λεφτά και τότε παραπονιόμασταν και μας έφταιγαν όλοι κι όλα.
Ερχόταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς και ξεφυσούσαμε μ’ ανακούφιση να φύγει ο κακός ο χρόνος. Κι ερχόταν ο επόμενος, ο νέος, και ξανά τα ίδια.
Κι έφτασε το 2020, ε και; Ο χρόνος φταίει για όσα συμβαίνουν -και προφανώς δεν αναφέρομαι στην πανδημία και τα συνακόλουθα μέτρα προστασίας της υγείας- ή μήπως όλα αυτά τα χρόνια που περνούσαν κι αφήναμε τα κακώς κείμενα ως έχουν παρακαλώντας απλώς να περάσουν ή παρακολουθώντας απλώς να περνούν;
Νομίζω ότι το «περίμενε», «τι να κάνω;» και το «να δούμε» είναι οι μεγαλύτερες αιτίες για το δίσεκτο που διανύουμε και πολύ φοβάμαι ότι, αν δεν ξεκινήσουμε να κουνάμε λίγο το χεράκι μας για να πάμε παρακάτω απ’ τα «έτσι τα βρήκαμε», «κοίτα τη δουλειά σου», «όλοι το ίδιο είναι» και τα τοιαύτα, οι χρονιές που θα ’ρχονται θα είναι, όχι μόνο όλες δίσεκτες, αλλά η μια χειρότερη απ’ την άλλη.
Γιατί το λέω; Γιατί εκτιμώ, ότι η ταχύτητα που ερχόμαστε χαλαροί κι ωραίοι από τις «εποχές της ευμάρειας» έχει ανακοπεί, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες που τσοντάρουν με τις συντάξεις εγκαταλείπουν σιγά-σιγά το μάταιο τούτο κόσμο κι οι μανάδες κι οι πατεράδες μας -οι ωραίοι αυτοί γονείς του ’80- μεγάλωσαν αρκετά και θ’ αρχίσουν -αν δεν άρχισαν ήδη- να βάζουν χέρι στα «έτοιμα». Οπότε...
Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, να βαρυγκωμάμε και το ’21 -που ‘ναι σημαδιακή χρονιά και θα γιορτάζουμε ως έθνος, λαός και κράτος- έχουμε ένα τρίμηνο ν’ ανασκουμπωθούμε, να αναλογιστούμε και -προπαντός- να κάνουμε κάτι, πριν αρχίσουμε ομαδικά να πηδάμε στη θάλασσα σαν τα ποντίκια [κι ύστερα να πιανόμαστε απ' τα μαλλιά μας].
Το «τι» ας το σκεφτεί καθένας μόνος του καθόσον τον αφορά, κατά τα λοιπά -για το όλον δηλαδή- η χώρα έχει εκλεγμένη κυβέρνηση που αποφασίζει, η οποία -νομίζω- κατά το Σύνταγμα έχει την ευθύνη και για τις επιλογές και τα πεπραγμένα της θα κριθεί στις επόμενες εκλογές [όποτε κι αν γίνουν αυτές].