Για την Αθήνα με αγάπη
Παρακολούθησα, την Κυριακή 6 Ιουνίου στην ΕΤ2, το 5ο επεισόδιο της ενδιαφέρουσας εκπομπής «Κλεινόν ‘Αστυ – Ιστορίες της Πόλης», με τίτλο «Η Αθήνα ποζάρει» και απόλαυσα -με θαυμασμό ομολογώ- τις εξαιρετικές εικόνες-ματιές από όψεις της Αθήνας, που για τους περισσότερους από εμάς θα ήταν εν πολλοίς αόρατες, αλλά αναδεικνύονταν και γίνονταν «ως δια μαγείας» ορατές όπως τις αποτύπωναν οι φακοί των φωτογραφικών μηχανών σπουδαίων φωτογράφων.
Αξίζει, και με χαρά τους αναφέρω, με τη σειρά που αναγράφονται στο πρόγραμμα του σταθμού: Γιώργης Γερόλυμπος, Τάσος Βρεττός, Πάνος Κοκκινιάς, Νίκος Μάρκου, Δημήτρης Μιχαλάκης, Μαριάνα Μπίστη, Στράτος Νεσλεχανίδης, Νίκος Πηλός, Ορέστης Σεφέρογλου, Στράτος Νεσλεχανίδης και Αλέξανδρος Σούλτος, Σπύρος Στάβερης, Ζωή Χατζηγιαννάκη.
Προσωπικότητες που, έχω την αίσθηση, ότι σε καθηλώνουν με την οπτική τους για την Αθήνα, αλλά -και γιατί όχι;- για τον κόσμο, για τη ζωή την ίδια. Φωτογράφοι που μπορούν να διακρίνουν πίσω απ’ το φαίνεσθαι και να σε κάνουν να αισθανθείς αυτό που είναι ή -ενδεχομένως- αυτό που θα ήθελες [ή θα έπρεπε;] να είναι. Καλλιτέχνες που αγαπούν την τέχνη τους και γι’ αυτό μπορούν ν’ αγαπήσουν και τον κόσμο γύρω τους με τα καλά και τα κακά του, με τα στραβά και τα ίσια του, με τα ορατά και... τ’ αόρατά του.
Χάρηκα που, παρακολουθώντας τον Γιώργη Γερόλυμπο, ξαναθυμήθηκα κάποιες απ’ τις «Ορθογραφίες» του, το λεύκωμα [Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα] με την εντυπωσιακή σειρά φωτογραφιών από την περίοδο κατασκευής του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και τις εξαιρετικές λήψεις τού Athens Spread.
Ταυτόχρονα, όπως οι πανοραμικές εικόνες, ψηλά απ’ τους γερανούς, κρέμονταν διαδοχικά γεμίζοντας την τηλεοπτική οθόνη, μου ήρθε στο νου, η παρουσία του σε μια άλλη, εξίσου ενδιαφέρουσα εκπομπή, που είχα παρακολουθήσει πάλι στην ΕΤ2 -τι σύμπτωση!- η οποία είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου, η «Εποχή των Εικόνων» της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, όπου μαζί και με τον αρθρογράφο, συγγραφέα και φωτογράφο Νίκο Βατόπουλο με αφορμή τα συμπεράσματα από τον «Μεγάλο Περίπατο» και την προσπάθεια αλλαγής της πόλης μ’ έφεραν κοντά σε πτυχές από μια παραγνωρισμένη, άγνωστη –«αθέατη» είπε κάποια στιγμή ο Νίκος Βατόπουλος- πόλη, που όμως τυχαίνει να μην είναι άλλη από την πρωτεύουσά μας, από την Αθήνα.
Με χαρά διέκρινα ανάμεσα στα θέματα που «έτρεξαν» στην παρέμβαση του Σπύρου Στάβερη την «οικεία» εικόνα της πλατείας Ομονοίας στο σημείο της συμβολής της με την οδό Γ’ Σεπτεμβρίου απ’ το εξώφυλλο του βιβλίου της Ξένιας Κουναλάκη «Οξυγόνο» [Εκδόσεις Πόλις], που είχα διαβάσει πριν δυο περίπου χρόνια. Αλλά, το ίδιο χάρηκα, κι όταν διέκρινα τη φωτογραφία απ’ το εξώφυλλο του βιβλίου που διαβάζω αυτή την περίοδο, τις «Περιπέτειες της Μεσαίας Τάξης» του Παναγή Παναγιωτόπουλου [Εκδόσεις Επίκεντρο], για την οποία ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει: «Σκηνοθετημένη και επεξεργασμένη επί μήνες, η φωτογραφία του Κοκκινιά αναπαριστά το ζωντανό μωσαϊκό της μεσαίας τάξης και το υφολογικό της φάσμα, καθώς και την κύρια πληθυσμιακή σύνθεσή της».
Παρακολουθούσα την εκπομπή και σκεφτόμουν πόσες πολλές όψεις της πόλης και της καθημερινότητας «κυκλοφορούν» στην εποχή μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πόσες γωνιές, πλατείες, δρόμοι, πρόσωπα, πόσες πολλές πληροφορίες διαχέονται και διαδίδονται ωθούμενες στο μέλλον. Εικόνες αυθόρμητες, επεξεργασμένες, ελλιπείς, κακότεχνες, καταγγελτικές, ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες, εικόνες πληθωριστικές μιας εποχής λιτής -θα έλεγα. Επιφανειακά αποτυπώματα που, αφημένα στη «σήμανση» του αυριανού παρατηρητή-μελετητή, ασφαλώς θα έχουν να προσθέσουν, άλλες λιγότερα κι άλλες περισσότερα, απ’ τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντά της, τις συνήθειες και τους ρυθμούς της.
Και κοντά σ’ όλους εμάς τους ερασιτέχνες κι ανώνυμους, αισθάνθηκα μια ικανοποίηση με το τελείωμα της όμορφης αυτής εκπομπής, που τόσοι πολλοί «ειδικοί» αποθανατίζουν με αγάπη και μεράκι, εντατικά και... φανατικά την πόλη, την Αθήνα, αλλά και τη ζωή και τον κόσμο μαζί, μέσα απ’ τα δικά τους μάτια, με τη δική τους αισθητική, με την προσωπική τους αντίληψη και δημιουργούν, όχι μόνο μια σημαντική καλλιτεχνική κληρονομιά και παρακαταθήκη, αλλά διατηρούν στην επικαιρότητα κι επικαιροποιούν ακούραστα κι ασταμάτητα την ανάγκη ν’ αγαπήσουμε αυτή την πόλη, ν’ αγαπήσουμε τον τόπο που ζούμε, ν’ αγαπήσουμε τη ζωή κι αν το καταφέρουμε -γιατί όχι;- ν’ αγαπηθούμε και μεταξύ μας.
Φωτο: Γιώργης Γερόλυμπος