«Σ’ εμάς χαρίζεις εικόνες, αλλά εσύ κάνεις ψυχοθεραπεία»· δεν την ξεχνώ αυτή τη φράση του Πέτρου, που ήταν κι απ’ τα πρώτα σχόλια που πήρα, όταν ξεκίνησα τα podcast στο «Εκτός Σχεδίου», -την προσωπική μου ιστοσελίδα- τον Μάιο του 2020.
Πράγματι, αυτός ο τρόπος επικοινωνίας ήταν για μένα πολλά βήματα μετά το blog, ένα μεγάλο άλμα, θα έλεγα, κι αυτό γιατί το blogging στις «ΠΛΗΚΤΡΟλογίες» είχε χάσει από καιρό -για μένα τουλάχιστον- τη ζωντάνια και την αμεσότητά του, με αποτέλεσμα να έχει περιοριστεί και το ενδιαφέρον μου για τη δημοσιοποίηση κάποιων σκέψεων, σχολίων ή συναισθημάτων, όπως πολύ συχνά συνήθιζα.
Πληροφορούμενος για το podcasting κι αναζητώντας στο διαδίκτυο περισσότερη ενημέρωση σχετικά, διαπίστωσα με έκπληξη και χαρά, ότι ένας καινούργιος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ μας είναι εφικτός, ένας ολοζώντανος δίαυλος για να μεταδίδονται πλέον όλα εκείνα που από καιρό, μέσω του blog, κοινοποιούσα, μπορούσε και πάλι να υπάρξει και να ζωντανέψει ό,τι είχα την ανάγκη να επικοινωνήσω.
Έτσι, ξεκινώντας από τα πρώτα φωνητικά επεισόδια -γιατί αυτό είναι το «podcast»- με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, φτάσαμε ήδη στα είκοσι πέντε, περάσαμε μια καραντίνα κι ένα λοκντάουν μαζί, και συνεχίζουμε.
Μου αρέσει σ’ αυτά που δημιουργώ να δίνω έναν τόνο προσωπικό. Έτσι, παρεΐστικα, σαν να βρισκόμαστε μαζί στη βόλτα, για καφέ ή χαλαρά στο καθιστικό, να μοιραζόμαστε συναισθήματα κι εικόνες και να συνομιλούμε νοερά για καταστάσεις και πρόσωπα, για τόπους και βιβλία και για ό,τι άλλο τυχαίνει να κεντρίσει την περιέργεια ή το ενδιαφέρον μας.
Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, που «ξεγυμνώνει», τρόπον τινά, τον ομιλητή κι αποκαλύπτει γεγονότα και πτυχές της ζωής του σ’ ένα ευρύτερο κοινό, αυτή η αυτοβιογραφική κατάδυση σε αναμνήσεις άλλων εποχών, αλλά κι η προσέγγιση κι η περιγραφή του όπως αντιλαμβάνεται το σήμερα, είναι που αποσυμπιέζει κι εκτονώνει την ένταση και την πίεση της καθημερινότητας, αλλά και της εποχής μας γενικότερα.
Τα παιδικά χρόνια είναι το καταφύγιό μας -ή τουλάχιστον έτσι θα ‘πρεπε να είναι-, κι απ’ αυτά τα χρόνια ξεκινώντας, λοιπόν, τις μέχρι τώρα συζητήσεις μας μέσω των podcasts, αναζητούμε -και συνήθως βρίσκουμε- το νήμα που οδηγεί στο παρόν, καταφεύγοντας τις περισσότερες φορές κι αναζητώντας τη συντροφιά ενός κοινού ερεθίσματος, ενός βιβλίου π.χ., ενός τραγουδιού, μιας μουσικής ή κι ενός μόνο ήχου
‘Ολη αυτή η αναζήτηση, όλο αυτό το ψάξιμο και το σκάλισμα μέσα κι έξω μου, όλη αυτή η προσπάθεια κάθε φορά, για να βρω τα στοιχεία εκείνα που, όχι μόνο θα σας εντυπωσιάσουν και θα τραβήξουν το ενδιαφέρον, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα ακούσματα κι ερεθίσματα, αλλά προπαντός θα σας κάνει συμμέτοχους και «συνομιλητές» στα λεγόμενα, αποτελεί για μένα μια μοναδική διαδικασία ψυχικής εκτόνωσης κι αποσυμφόρησης, ένα νέο δημιουργικό καταφύγιο, σε μια εποχή που τα παιδικά χρόνια απέχουν, πλέον, απ’ το σήμερα τόσο πολύ.
Κι αν τύχει, όλη αυτή η δημιουργική ένταση και προσπάθεια, συναντηθούν με «ευήκοα ώτα» κι έχουν απήχηση, τότε το κίνητρο για τη συνέχεια γίνεται ακόμα πιο ισχυρό, πιο ελκυστικό, πιο απαιτητικό. Ο πήχης ανεβαίνει και μαζί του η αδρεναλίνη κι η προσπάθεια για εμπλουτισμό των θεμάτων, για πρωτοτυπία, για ποιότητα. Οι διέξοδοι κι οι περιοχές εκτόνωσης αποκαλύπτονται, πληθαίνουν, διευρύνονται· η καθημερινότητα έχει αποκτήσει και μια νέα ενδιαφέρουσα πλευρά, με νέα ερεθίσματα και νέες δυνατότητες επικοινωνίας.
Μην απορείς γιατί τα γράφω σήμερα όλα αυτά, η μέρα το ’φερε· 10η Οκτωβρίου: «Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας».
Σκέφτηκα, μ’ αυτή την αφορμή, πόσα πολλά και πόσα όμορφα συναισθήματα έχουμε νοιώσει κι έχουμε μοιραστεί όλο αυτό το διάστημα από τον Μάιο του 2020. Πόσες ευκαιρίες για ευχάριστες στιγμές και ώρες ξενοιασιάς έχουμε δημιουργήσει κι έχουμε ζήσει, ξεμακραίνοντας -έστω για λίγο- από άγχη, απογοητεύσεις και προβλήματα μιας καθημερινότητας που συχνά είναι δύσκολη και φορτική.
Αλλά, πέρα απ' αυτά, και πόσο σημαντικό είναι να μοιράζεσαι, να αποδέχεσαι, να αισθάνεσαι· να σ' αγγίζει η κάθε μέρα, η ζωή σου η ίδια, με τα καλά της και τ' άσχημα, με τα πάνω και τα κάτω της, με τις πτώσεις και τις εξάρσεις της. Να αισθάνεσαι τυχερός κάθε πρωί που πατάς τα πόδια στο πάτωμα και στέκεσαι όρθιος δίπλα απ' το κρεβάτι σου· που συνεχίζεις.
Μένουμε, επομένως, συντονισμένοι, επικοινωνούμε, μιλάμε μεταξύ μας. Εσείς δίνετε το κίνητρο και ρυθμίζετε την ένταση της επικοινωνίας κι απ’ την πλευρά μου μειώνω τον θόρυβο κι αυξάνω την ευκρίνεια του μηνύματος.
Συνεχίζουμε, εσείς με την αγάπη και την εμπιστοσύνη σας κι εγώ με τη συνέπεια και την επιμονή μου.
Σας ευχαριστώ!