Δεν θα πω "καλό ταξίδι"...

Δεν θα πω το κοινότυπο «καλό ταξίδι», ούτε το σπαραξικάρδιο «καλή αντάμωση», δεν θα πω τίποτε που τον απροσδόκητο αποχωρισμό να υποδηλώνει ή την βαθιά μου θλίψη να φανερώνει, δεν θα πω τίποτα που να μπορεί να πληγώσει πιο πολύ και να λυπήσει, όχι.

Μόνο θα πω σ’ όλους, σ’ όλους εμάς, που μιλάμε, γράφουμε, θυμόμαστε, θαυμάζουμε κι εξάρουμε τον άνθρωπο, τη γυναίκα, την πολιτικό, να μην αφήσουμε από αύριο τον χρόνο να σύρει μαζί του στο χτες όλα αυτά τα συγκινητικά, αυθόρμητα και τρυφερά συναισθήματα που δημιουργήθηκαν κι εκφράστηκαν μ’ αυθορμητισμό και ευγένεια αυτές τις δύσκολες μέρες.

Να μείνουν ζωντανά, όπως είναι κι αυτή, και να φωτίζουν με το χαμογελαστό τους φως συμπεριφορές, στάσεις, διαδικασίες και αποφάσεις. Να μείνουν σαν ένας δυνατός, ακέραιος κι αυθεντικός κανόνας ανθρώπινης αντίληψης και πολιτικής δράσης.

Να μείνουν στο νου και τις καρδιές, στο πολιτικό προσκήνιο των λίγων, αλλά και στην καθημερινότητα των πολλών, σαν ορόσημα και μηνύματα ελπίδας, δύναμης, ανθρωπιάς και σεμνότητας· σαν μικρές ανάσες ζωής μέσα σ’ ένα παρόν ασφυκτικό, σαν μικρές πνοές χαράς μπρος σ’ ένα μέλλον δυσοίωνο, σαν μικρές στιγμές ηλιοφάνειας κάτω από έναν ουρανό φορτισμένο και σκοτεινό.

‘Ολοι εμείς, που από ‘δω και πέρα θα τραβήξουμε και πάλι καθένας μόνος του, αλλά κι όλοι μαζί, το δρόμο μας, ας κρατήσουμε κάπου σε κάποιο στρίφωμα απ’ το πανωφόρι της καρδιάς μας και σε κάποια φωτεινή γωνιά του μυαλού μας, κάτι απ’ την ανάμνηση όλων αυτών που μας έδωσε την ευκαιρία με τη γενναιότητα και τη δύναμή της, να εκφράσουμε, να αισθανθούμε, να πούμε και να γράψουμε· να μην ξεχάσουμε.

Μόνο με τον ανιδιοτελή, συνεπή και γενναίο αγώνα η ελπίδα μένει ζωντανή κι ο ήλιος γεννά κάθε πρωί μια νέα μέρα, μια νέα ζωή· με σημαίες και με ταμπούρλα.