Της παιδείας το πεδίον
Δεν έχουμε τον Θεό μας!
Κάποιοι λιώνουν απ’ την αγωνία κι απ΄το διάβασμα κι εμείς ξιφουλκούμε και αντιπαρατιθέμεθα μετά από κάθε εξέταση για το αν τα θέματα ήταν βατά ή άβατα, εντός ή εκτός ύλης κ.ο.κ.
Μεγαλύτερη υποκρισία απ’ τις εισαγωγικές εξετάσεις δεν υπάρχει.
Κι είμαστε όλοι συνένοχοι. Κυβερνήσεις και γονείς.
Τι να την κάνουν, φίλοι μου, τα παιδιά μας την αδιάβλητη διαδικασία επιλογής των θεμάτων;
Τι σημαίνει γι’ αυτά, ότι η επιτροπή ξενυχτά σε μια κάμαρα κι είναι απομονωμένη μερόνυχτα για να εξασφαλίσει τη μη διαρροή;
Μπούρδες!
Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο μονόδρομα. Όλες οι τάξεις κι οι διαδικασίες, όλες οι εκπαιδευτικές βαθμίδες, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, μια κατεύθυνση ακολουθούν, αυτήν προς τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Όλα τ’ άλλα είναι να ‘χουμε να λέμε.
Βολεμένοι όλοι από δεκαετίες, με πρώτους και καλύτερους τους εκάστοτε κυβερνώντες, συντηρούν ένα σύστημα αδιέξοδο, πολυέξοδο και ψυχοφθόρο, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν την τόλμη και την αποφασιστικότητα να το καταργήσουν.
Το κόστος, το μόνο κόστος που κοστίζει, είναι το πολιτικό. Από ‘κει και πέρα, πειράματα στου κασίδη το κεφάλι.
Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από ‘δω, σχέδιο για την παιδεία από ‘κει, αλλαγές στην εκπαίδευση παρακάτω.
Πού και πού θυμόμαστε ν’ ανακατέψουμε -την ούτως ή άλλως πανταχού παρούσα- Εκκλησία και για το μάθημα των θρησκευτικών κι ο «διάλογος» για την παιδεία καλά κρατεί.
Ράβε-ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει. Υποκρισία κι αποθέωση των ιδεοληψιών και των αγκυλώσεων μιας κοινωνίας ευκολόπιστης κι ευμετάβλητης, έτοιμης να δώσει των υπέρ πάντων αγώνα για τα ασήμαντα και να καταπιεί αμάσητα τα σημαντικά και σπουδαία.
Το σερβίρισμα πάντα παίζει τον πρώτο ρόλο.
Κάνουμε τις εισαγωγικές πρώτη είδηση, αφού επί χρόνια τις έχουμε ως πρώτη προτεραιότητα κι αφού έχουμε δεχτεί εμείς, οι γονείς, ότι είναι το αναγκαίο «κακό» [βάλε εισαγωγικά στο κακό], για το καλό των παιδιών μας.
Το τι τραβάμε εμείς και τα παιδιά για να φτάσουμε ως εκεί, δε μας νοιάζει.
Το τι συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια στα σχολεία, μέσα κι έξω απ’ τις αίθουσες, μέσα κι έξω απ’ τα βιβλία, μέσα κι έξω απ’ τα μυαλά δασκάλων και καθηγητών, ποσώς μας απασχολεί. ‘Η κι αν μας απασχολεί, τα φορτώνουμε στον εκάστοτε υπουργό παιδείας, άντε και στους συνδικαλιστές κι έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας.
Ξεκινάμε μια και δυο για το φροντιστήριο.
Το φροντιστήριο. Έχει διανοηθεί κανείς να δώσει το παιδί του πανελλήνιες χωρίς φροντιστήριο; Ούτε κατά διάνοια.
Φυσικά, αυτές οι επιχειρήσεις απασχολούν χιλιάδες δάσκαλους και καθηγητές. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί αν κάποια στιγμή εκλείψει αυτή η ανάγκη;
Σωστή ερώτηση.
Για να μη μείνουν, λοιπόν, αυτοί οι εργαζόμενοι άνεργοι, ας σπουδάσουν καλά – καλά τα παιδιά μας, ώστε να μείνουν μελλοντικά εκείνα άνεργα ή να φύγουν στο εξωτερικό.
Ας κλείσουμε τα μάτια ότι το σχολείο, η κατεξοχήν αρμόδια κρατική υποδομή για τη μετάδοση της αναγκαίας για τις εξετάσεις γνώσεις είναι ουσιαστικά άχρηστη.
Ο ρόλος τους διατηρείται σ’ ένα τυπικό και μόνο επίπεδο μέχρι να πάρουν τα παιδιά το χαρτί της αποφοίτησης για να μπορούν να δώσουν εισαγωγικές.
Και δίνουν τα παιδιά εξετάσεις και μπαίνουν στις τριτοβάθμιες σχολές και τι βλέπουν; Το πιο μεγάλο μπάχαλο!
Συζητάμε πάλι για την Παιδεία αυτές τις μέρες. Ε, και;
Ακούστηκε καμιά ρηξικέλευθη ιδέα απ' την κυβέρνηση και δεν το πήρα είδηση;
Ακούστηκε κάτι καινούργιο και συνταρακτικό πέρα απ’ το ανακάτεμα των ίδιων και των ίδιων;
Όχι!...
Μπορεί να φαίνεται θυμωμένος ο τόνος μου, δεν είμαι. Η θλίψη κι η απογοήτευση οδηγούν τη σκέψη μου κι οι εμπειρίες μου ως μαθητής, υποψήφιος, φοιτητής, γονιός.
Σαράντα και πλέον χρόνια, μια μεταπολίτευση και μια ζωή -που θα έλεγε και κάποιος πιο ποιητικά- ζεσταίνεται και ξαναζεσταίνεται το ίδιο φαγητό.
Η δωρεάν παιδεία μια φενάκη.
Ούτε το δωρεάν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ούτε το παιδεία στην αλήθεια.
Για το πρώτο τα πράγματα είναι αυτονόητα, αφού για να εκπαιδευτεί κάποιος πρέπει να έχει συνεχώς το χέρι στην τσέπη, για το «παιδεία», δεν θα κάνω τον Παπανούτσο, αλλά από τα πράγματα και την ίδια τη ζωή προκύπτει, ότι περισσότερο μπλεγμένο κουβάρι από την εκπαίδευση, την αγωγή και τη διδασκαλία στη χώρα μας δεν υπάρχει.
Πάμε σχολείο για να μάθουμε γράμματα;
Πάμε σχολείο για να μορφωθούμε;
Πάμε σχολείο για να μάθουμε ένα επάγγελμα;
Πάμε σχολείο γιατί είναι υποχρεωτικό;
Πάμε σχολείο για να περάσουμε δώδεκα χρόνια ξένοιαστα;
Πάμε σχολείο για να μπορούμε να πάμε στο πανεπιστήμιο;
Καθένας κι από μια διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο και τη σημασία του σχολείου. Κι εγώ κι εσύ δεν πα να ‘χουμε ό,τι θέλουμε στο κεφάλι μας; Οι υπεύθυνοι τι κάνουν;
Τίποτε.
Η ομελέτα δεν πρόκειται να γίνει. Τα αυγά θα παραμένουν σώα κι αβλαβή κι εμείς θα καθόμαστε ήσυχα ήσυχα στ’ αυγά μας.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα εξακολουθήσει να ‘ναι η χρυσοφόρα κότα της παραπαιδείας κι η αποθέωση του στρουθοκαμηλισμού μιας κοινωνίας που, όσα κι αν περάσει, όσο κι αν της κοστίζει, αδυνατεί ν’ αντιδράσει συστηματικά κι οργανωμένα διεκδικώντας τα αυτονόητα.