Οι χοροί καλά κρατούν
Γι’ αυτό είμαστε ξεχωριστοί, γιατί σε κάθε περίσταση και με κάθε ευκαιρία έχουμε να λέμε. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε, πάντα υπάρχει μεταξύ μας εκείνη η συνεκτική ουσία που κάνει τη συμβίωσή μας διαλεκτική, εκτονώνει τις αντιδράσεις και τροφοδοτεί την κοινωνική μας συνοχή με την απαραίτητη ενέργεια για να πάει παρακάτω.
Δεν είμαστε αδιάφοροι, γιατί πώς αλλιώς θα κρατούσαμε τα δίκια με το μέρος μας; Ούτε λακωνικοί, αφού απ’ τα γεννοφάσκια μας μαθαίνουμε ότι «τα πολλά λόγια είναι φτώχια» κι εμείς είμαστε -ούτως ή άλλως- από κούνια φτωχοί και χρεωμένοι.
Το ενδιαφέρον κι η πολυλογία μας δεν θα’χαν καμιά αξία, όμως, και δεν θα παρήγαγαν τα συγκρουσιακά αποτελέσματά τους, αν δεν φλογίζονταν από πυρακτωμένα συναισθήματα και παρορμητικές εκρήξεις. Αν η ένταση αυτού που καίει το μέσα μας κι εξαφανίζει τον ορίζοντα δεν ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη, τόσο εξουθενωτικά ατομική.
Είμαστε ωραίοι ως Έλληνες, είμαστε και μαζί και μόνοι. Μοναδικοί. Καθένας για τον εαυτό του κι όλοι μαζί για μιαν Ελλάδα, με τον τρόπο που καθένας τη ζει, τη φαντάζεται, την ονειρεύεται, την εκμεταλλεύεται, την αποδέχεται ή την απορρίπτει. Τρία σ’ ένα, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» κι επιλογές, από ‘κει και πέρα, αλά καρτ κι ανάλογα κατά πού φυσάει, για το διαφορετικό, για την αλλαγή, για το άσπρο και το μαύρο. Πιστεύουμε εις ένα Θεό, αλλά δεν έχουμε το θεό μας.
200 χρόνια και λες δεν πέρασε μια μέρα. Κι άλλα διακόσια να περάσουν τα ίδια, έχω την αίσθηση, θα λέμε και θα κάνουμε -αν υπάρχουμε. Εξαντλημένοι απ’ τους χορούς του Ζαλόγγου και του Σαββόπουλου, απογοητευμένοι από τ’ αποτελέσματα των εθνικών μας επιδιώξεων και της εθνικής Ελλάδος, εξαρτημένοι από Προστάτιδες Δυνάμεις κι από εκπροσώπους έρημους κι απρόσωπους.
Τι μένει; Ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε. Πότε για την κατάκτηση ενός Euro και πότε με χορούς κυκλωτικούς για ένα αποτέλεσμα δημοψηφίσματος. Πότε με βουτιές σε σιντριβάνια στην Ομόνοια και πότε να διαγράφουν αναμμένες τροχιές οι μολότοφ στη Σταδίου. Πότε ανεμίζοντας τα λάβαρα του ’21 για τις ταυτότητες και πότε των Ελλήνων οι κοινότητες να υψώνουν κρεμάλες για τα μνημόνια. Πότε σκορπίζοντας στης νύχτας το λαμπάδιασμα γαρύφαλλα στις πίστες και πότε καταναλώνοντας αχόρταγα big brother.
Να μας έχει ο Θεός γερούς, αλλά, εγώ σκέφτομαι, ότι ευτυχώς που δεν υπήρχε το διαδίκτυο το ’21, γιατί η Επανάσταση θά΄χε μείνει μόνο σαν hashtag. Ευτυχώς που προλάβαμε ν’ ακούσουμε το «Ας κρατήσουν οι χοροί» τη δεκαετία του ’80, γιατί οι όψιμοι οδοστρωτήρες ισοπεδώνουν τις ψυχές μας έχοντας πουλήσει τις δικές τους στο διάβολο της λήθης. Ευτυχώς που προλάβαμε να ονειροπολήσουμε με τα μάτια κλειστά το ροκ του μέλλοντός μας όταν κάποιοι γύριζαν τις πλάτες τους στο μέλλον.
Ναι, το κλιπ για το ’21 μοιάζει μπαγιάτικο, βγαλμένο με μια Πολαρόιντ που δεν υπάρχει πια, για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη εποχή, που -κάποιοι από μας- χαρήκαμε μεν, αλλά ανήκει πλέον στο παρελθόν. Κι εμείς είμαστε εκείνοι που βγάλαμε αυτή την απόφαση, εμείς επιβάλαμε στην πατρίδα μας αυτή την ποινή. Την καταδικάσαμε.
Εμείς ξαναγυρίσαμε σε στέκια επαρχιώτικα, εμείς φιλάρεσκα καίμε τη διαφορετικότητά μας μεταξύ μας, πετάμε στα σκουπίδια ότι μας σμίγει και μας κάνει δυνατούς. Εμείς, εγωιστικά μένουμε εσωστρεφείς κι αλαζόνες, ενώ μπορούμε να εκτοξεύσουμε την πατρίδα μας σε άλλους γαλαξίες, να την απογειώσουμε σε αυτόνομη τροχιά μέχρι τα ουράνια σώματα.
Από την εποχή που οι παππούδες μας ζούσαν σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία έχουν περάσει αιώνες, από το ’21 είναι κι όλας δυο. Σήμερα ζούμε μέσα σ’ ένα σύμπαν παγκοσμιοποιημένο, απαιτητικό, ανταγωνιστικό, αλλά συνάμα και πρόσφορο και διαθέσιμο. Πολλοί «ξένοι» γνωρίζουν κι αγαπούν την Ελλάδα περισσότερο από κάποιους «ντόπιους».
Αντί να ερίζουμε, λοιπόν, μεταξύ μας μετρώντας τον πατριωτισμό και την προσήλωσή μας στις παραδόσεις, μπορούμε να κρατήσουμε για την πάρτη μας τις αρχαιότητες και την Ορθοδοξία, αλλά ν’ αφήσουμε τα παιδιά μας να τα προσεγγίζουν, να τα βιώσουν και, τελικά, να τα προβάλουν με τη δική τους ματιά, με το δικό τους βλέμμα, μακριά από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, όπως εκείνα τα φαντάζονται, όπως η ζωή που έχει προχωρήσει αποζητάει.
Ας κρατήσουν οι χοροί, ας μην γινόμαστε και πάλι μίζεροι κι αχάριστοι. Διακόσια χρόνια ελευθερίας κάτι θα πρέπει να μας δίδαξαν, έστω κι αν τα πιο πολλά απ' αυτά οι σύγχρονοι τα σπαταλήσαμε σε πορείες, απεργίες και διαδηλώσεις.