Οι μέρες μετά τα SMS
Ψάχνοντας στα μηνύματα του κινητού έπεσα κατά λάθος πάνω στο 13033 κι άνοιξε όλη η σχετική λίστα με τις μετακινήσεις. Κοντοστάθηκα για λίγο κι ανατρέχοντας στη σχετική λίστα γύρισα πίσω στα SMS αλλά και στον χρόνο. 23 Μαρτίου 2020 έγραφε το πρώτο, μετακίνηση 6, ώρα 8:30’.
Μαζί, κι όπως κατέβαιναν στην οθόνη διαδοχικά τα μηνύματα, έτρεχαν ασυναίσθητα, σαν σκηνές από ταινία, στιγμιότυπα ενός και πλέον χρόνου που βρίσκονται αποθηκευμένα στη μνήμη, στη μνήμη μου. Πανομοιότυπα κείμενα, για κάποια όμως απ’ τα οποία, κοιτώντας την ημερομηνία και την ώρα, μπορούσα ν’ ανακαλέσω γεγονότα, πρόσωπα, τόπους, συναισθήματα.
Τα SMS αντιλήφθηκα έτσι, ότι δημιούργησαν άθελά μου ένα ψηφιακό αρχείο ζωής τους μήνες της καραντίνας και δίχως να τα διακρίνει πρωτοτυπία ή ποικιλία -πέρα απ’ την αλλαγή του αριθμού και της ημερομηνίας- χωρίς κάν να το καταλάβω ανατρέχοντας σε κάποιο απ’ αυτά μπορούσα σχετικά εύκολα να μετακινηθώ σ’ ένα από μνήμης ημερολόγιο μιας καθημερινότητας, που η δραστηριότητά της στον δημόσιο χώρο καθοριζόταν και περιοριζόταν από την αποστολή ενός SMS στο 13033.
Οι ημερήσιες βόλτες με τη Νούκα, αλλά κι οι επισκέψεις στη μητέρα μου, τα ατύχηματά της, το ΚΑΤ, το τάπερ με το ψητό κοτόπουλο στη Βούλα, η εξόρμηση στην Πεντέλη, το περπάτημα μέχρι τον Συνοικισμό. Κι ύστερα, όταν στη δεύτερη φάση τα πράγματα «έσφιξαν» κι άλλο και τα όρια του Δήμου έγιναν το αόρατο, αλλά τόσο δεσμευτικό μας, σύνορο, μου ήρθαν στο νου οι οργανωμένες μας έξοδοι για το σούπερ μάρκετ, οι αναζητήσεις του φεγγαριού στον χειμωνιάτικο ουρανό, τα επιτραπέζια μετά τη βραδινή έξοδο του σκύλου.
Μια καθημερινότητα που έγινε κανονικότητα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη και τα μηνύματα μετακίνησης που μπήκαν στη ζωή μας σαν αναγκαίο κακό και σαν ένα «μέτρο» για ν’ αντιμετωπιστεί το άλλο, το μεγάλο κακό της πανδημίας που μας είχε βρει. Ένα «μέτρο» απ’ το οποίο εδώ και μέρες απαλλαχθήκαμε και μάλλον γρήγορα -και καλά κάναμε- ξεχάσαμε, όπως κι άλλα περιοριστικά αυτής της εξαιρετικής περίστασης.
Η κανονική κανονικότητα όμως -εύκολα καταλαβαίνει καθένας καλόπιστος- πολύ ακόμα απέχει, όσο κι αν προχωρεί ο εμβολιασμός, όσο κι αν το καλοκαίρι είναι προ των πυλών, όσο κι αν η ψυχή μας λαχταρά να ξαναβρούμε τις ζωές μας. Μια απόσταση που εξακολουθεί να ορίζεται -και να είναι- το μέτρο της συμμόρφωσής στους κανόνες και τις συστάσεις των αρμόδιων και των ειδικών: Εμβολιασμός, αποστάσεις, μάσκες, τεστ.
Να μείνει εκεί θέλω, εκείνο το αρχείο με τα SMS, στη μνήμη του κινητού. Η μνήμη μου κι η καρδιά μου να γεμίσουν πλέον μέρα τη μέρα με μηνύματα ζωής, αισιοδοξίας και ελπίδας. Να έχω να θυμάμαι γεγονότα με παρέες, με εκδρομές, με αγκαλιές, με φιλιά. Να διασκεδάζω χωρίς φόβο, να δουλεύω στο χώρο εργασίας μου, να πηγαίνω σχολείο. Να ζήσω και πάλι ασφαλής την κανονικότητα όπως την αντιλαμβάνομαι, την αισθάνομαι και την αξίζω.
Να στέλνω και πάλι SMS μόνο σ’ εσένα: Πού είσαι; Αργείς; Έφτασα. Πάρε τλφ. Σ’ αγαπώ.