Ναι, στα Γιάννενα!

Έργο της φύσης και του ανθρώπου. Δεν χρειάζονται διαφήμιση και έπαινο τα Γιάννενα, το δέος κι ο θαυμασμός για το κάλος και την ποικιλία του τοπίου κι η εκτίμηση κι ο σεβασμός για τη δημιουργικότητα και την απλότητα των ανθρώπων, γεμίζουν απ’ την πρώτη στιγμή το βλέμμα και γαληνεύουν την ψυχή του επισκέπτη, του ταξιδιώτη, του περαστικού.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπόρεσα αυτή τη φορά που τα επισκέφθηκα και πάλι, να ζήσω από κοντά κάποιες από της στιγμές και της πτυχές της καθημερινότητας, πιο μακριά απ’ τα τουριστικά αξιοθέατα και τους πολυσύχναστους χώρους ψυχαγωγίας.

Μέσα στην υγρασία και το θρόισμα του δάσους, πάνω στα "ψημένα” απ’ τον ήλιο και τον αέρα βράχια, κάτω από πανύψηλα πλατάνια σε πλακόστρωτες πλατείες, δίπλα στον ανθρώπινο μόχθο, μέσα σε αυλές και σπίτια γεμάτα φροντίδα, αγάπη, ανθρωπιά.

Ζωή δύσκολη αλλά όχι μάταιη. Μέρες κοπιαστικές αλλά γεμάτες προσμονή. Στιγμές έντασης αλλά οπλισμένες μ’ υπομονή. Στις δυσκολίες όλοι μαζί, στη βιοπάλη όλοι ενωμένοι, στην ένταση όλοι μια οικογένεια.

Δεν είναι ειδυλλιακά, αλλά είναι η ζωή κι οι αξίες που χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου στις μεγαλουπόλεις και τα αστικά κέντρα και μαζί μ’ αυτές χάθηκε κι η πυξίδα και ο προσανατολισμός κι η πορεία μας.

Τα Γιάννενα όμως είναι εκεί, μας περιμένουν, για να θυμίζουν διαχρονικά τα ορόσημα και τα πατήματα, τις ξεχασμένες χαρές της ζωής και την ανεξάντλητη δύναμη της ελπίδας. Τον πλούτο που διαθέτουμε, την αξία που έχουμε, τις δυνατότητες, το παρόν και το μέλλον που μπορούμε μονοιασμένοι να κερδίσουμε.

Έκλεισα αυτή την ομορφιά στην καρδιά μου κι ένα μεγάλο “ευχαριστώ” ζωγράφισε τα χείλη μου, καθώς οι “μηχανικές” αναμνήσεις του φιλμ είναι -τώρα- που τις φυλλομετρώ τόσο πεπερασμένες για ν’ αποτυπώσουν όλα εκείνα τα συναισθήματα, τις εντυπώσεις και τις εικόνες , που “κεντήθηκαν” στη μνήμη απ’ το έργο της φύσης και του ανθρώπου.

Θά ‘θελα να επιστρέψω το συντομότερο! Μακάρι!...