Master Chef και Λαύριο

Λαύριο, προορισμός αγαπημένος για αναψυχή τα χρόνια πριν την πανδημία. Το λιμάνι, το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο, τα παλιά πλυντήρια αργύρου, ψηλά, στον Δρυμό μετά την Καμάριζα [‘Αγιο Κωνσταντίνο]. Η μεγάλη βόλτα στους άνετους δρόμους με τα υπέροχα ανακαινισμένα νεοκλασικά που στεγάζουν πλέον σύγχρονες δραστηριότητες και, τέλος, το καθιερωμένο απολαυστικό ουζάκι μετά στην ψαραγορά σε κάποιο απ’ τα πολυάριθμα ουζερί.

Πόλη με «βαριά» ιστορία, όπως τα χημικά στοιχεία που έχουν συσσωρευτεί με τον καιρό ρυπαίνοντας το υπέδαφος, τα οποία απαγορεύουν την καλλιέργεια της γης. Εξαιτίας της αποβιομηχάνισης η πόλη δοκιμάστηκε κάποια στιγμή απ’ την ανεργία και την υποβάθμιση, αλλά ευτυχώς από το 1985 και μετά, με τη στήριξη του υπουργείου Πολιτισμού κατά κύριο λόγο, βρήκε και πάλι τον βηματισμό της, ξαναζωντάνεψε και σήμερα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όποια εποχή κι αν την επισκεφθείς.

Κατά έναν παράξενο τρόπο το «Λαύριο» από πάντα βρίσκονταν, κάπως, στη ζωή μου. Παιδάκι τρελαινόμουν για τις υπέροχες πάστες και γλυκά που έφερνε στο σπίτι ο πατέρας μου και στο μωβέ -αν το θυμάμαι καλά- χαρτί που τύλιγε απ’ έξω το κουτί έγραφε με πλάγια καλλιγραφικά γράμματα: Ζαχαροπλαστείον «Το Λαύριον».

«Το Λαύριον» ήταν ένα γνωστό ζαχαροπλαστείο στη γωνία Γ’ Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου που δεν υπάρχει πια, αλλά -ευτυχώς- στη θέση του λειτουργεί από το 2005 η γνωστή φίρμα αρτοποιείων – ζαχαροπλαστείων «Απολλώνιον» κι έτσι η μυρωδιά του ψωμιού και των γλυκών «πασπαλίζει» μ’ ένα τρυφερό άρωμα τη «δύσκολη» αυτή γωνιά του κέντρου της Αθήνας και προσελκύει θες δε θες την προσοχή σου.

Την ίδια εποχή -γύρω στο 1970- τα καλοκαίρια πήγαινα σε κατασκήνωση που βρίσκονταν μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, προς το Σούνιο, στην Ποσειδωνία. Κάθε φορά, πηγαίνοντας ή φεύγοντας, όταν περνούσαμε μέσα απ' το Λαύριο κολλούσα το κεφάλι μου στο τζάμι του πούλμαν και ρουφούσα τις εικόνες των κτιρίων, των ανθρώπων, της ζωής εκεί. Κάθε φορά σαν να ήταν η πρώτη φορά, τόσο πολύ με γοήτευαν και μου άρεσαν.

Λίγο πιο πέρα απ' την πλατεία Ομονοίας, μεταξύ Βερανζέρου και Χαλκοκονδύλη, βρίσκεται η Πλατεία Λαυρίου, που ονομάστηκε -προφανώς- έτσι επειδή από εκεί ξεκινούσε η σιδηροδρομική γραμμή η οποία συνέδεε μέχρι το 1957 το Λαύριο με την Αθήνα. Απ’ αυτή την πλατεία πέρναγαν καθημερινά σχεδόν για τρεις δεκαετίες τα βήματά μου, καθώς πήγαινα στο Εθνικό Τυπογραφείο, στην οδό Καποδιστρίου.

Μπροστά απ’ το σπίτι μου στο Χαλάνδρι, πάνω στη νησίδα της οδού Παπανικολή, φαινόταν οι σιδηροδρομικές ράγες αυτής της γραμμής μέχρι τη δεκαετία του 1990, οπότε, με την αναμόρφωση της περιοχής και τη διαπλάτυνση των δρόμων -τότε που καταργήθηκε κι η κυκλική πλατεία Κένεντι και δημιουργήθηκε ο συγκοινωνιακός κόμβος- εξαφανίστηκαν θαμμένες(;) κάτω απ’ το χώμα και το γκαζόν.

Βραδιές καραντίνας και ελέω... Master Chef το Λαύριο βρίσκει ευκαιρία κι αφορμή να μου υπενθυμίζει την παρουσία του, όταν ο φακός εστιάζει στην πρόσοψη του παλαιού Μηχανουργείου της πρώην Γαλλικής Εταιρείας Λαυρίου -που ήταν ένα από τα πρώτα μηχανουργεία της Ελλάδας- όπως «αστράφτει» ανακαινισμένο και περήφανο.

Ξεφεύγει τότε το βλέμμα μου απ' την οθόνη της τηλεόρασης, από συνταγές και μαγειρέματα, και συναντιέται με το βλέμμα το δικό της, εκεί δίπλα, κι όπως ένα χαμόγελο πιο γλυκό απ’ τα γλυκά που αντιγράφονται ξεπηδάει αυθόρμητα στα πρόσωπά μας, μια υπόσχεση ζωγραφίζεται με πονηριά στα μάτια μας, πάλι στους φοίνικες του Κυπριανού θα περπατήσουμε μαζί, πάλι το «κτίριο της Ευτέρπης» από κοντά θα το θαυμάσουμε μαζί, πάλι δίπλα στο Χάος θα πάρουμε τις ανάσες μας μαζί, πάλι το ούζο μας θα πιούμε στο Καφενείο στην ψαραγορά μαζί [εντάξει, και με καλούς φίλους συντροφιά μας, ακόμα ομορφότερα].