Κάποιες φορές δεν χρειάζονται πολλά· ένα τυχαίο συμβάν, ένα περιστατικό δευτερολέπτων αρκούν για ν’ αποκαλυφθεί πόσο επιφανειακά κι ανεύθυνα αντιμετωπίζονται σημαντικές πτυχές της δημόσιας ζωής, πόσο πρόχειρα κι επιπόλαια μπορούν να λειτουργήσουν κρίσιμοι τομείς της δημόσιας διοίκησης.
Ταυτόχρονα, όμως, για κάποιον που θα θελήσει να σταθεί λίγο περισσότερο στο γεγονός, στην είδηση, εξίσου αποκαλυπτικό είναι και το πόσο περίπλοκα και γραφειοκρατικά είναι «τακτοποιημένες» οι υπηρεσιακές διαδικασίες, ώστε ακόμα και για ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας, αλλά και συμβολισμού, για τον πολιτισμό και τη δημόσια εικόνα της χώρας, πρέπει να περάσει πρώτα από διάφορα αστυνομικά γραφεία και ανακριτικές αίθουσες, από Αρχές και υπηρεσιακά χέρια άσχετων κι ανειδίκευτων μέχρι να παραδοθεί -όπως ορίζουν, προφανώς, οι ισχύουσες διατάξεις- στους αρμόδιους και τους ειδικούς.
Ασφαλώς θα καταλάβατε ότι αναφέρομαι στην «πτώση του Πικάσο», το ατυχές περιστατικό που συνέβη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κατά τη διάρκεια παρουσίασης των δύο πινάκων [από τα τρία] που είχαν κλαπεί από την Εθνική Πινακοθήκη το 2012 και βρέθηκαν πριν λίγες μέρες.
Ασήμαντο, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το γεγονός, ανάξιο λόγου ή ευκαιρία για φτηνή αντιπολίτευση και γκρίνια -εθνικό σπορ γαρ- κάποιος άλλος· δεν είναι έτσι. Τέτοιες μικρές κι «ασήμαντες» ειδήσεις, που δεν αναφέρονται στα σπουδαία των διεθνών σχέσεων και της εξωτερικής πολιτικής ή στα τεράστια των οικονομικών επιδόσεων και της αναπτυξιακής πορείας της χώρας, είναι που μου δημιουργούν στο άκουσμά τους την ίδια και την ίδια πίκρα και μου προκαλούν την ίδια και την ίδια απογοήτευση.
Δεν έχει να κάνει με κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς, κόμματα και ιδεολογίες, αλλά είναι αυτή η αντίληψη που διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη και διαχρονικά όλες -έχω την αίσθηση- της πτυχές και τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής του τόπου, που αρέσκεται και κολακεύεται από το ευκαιριακό και το πρόσκαιρο κι αποστρέφεται το επίπονο και το διαρκές. Θαρρείς πως όλη η λειτουργία κι η δράση κυβερνήσεων και Αρχών είναι προσανατολισμένη εμμονικά στην ευκολία της εντύπωσης κι όχι στη βεβαιότητα της προσπάθειας.
Είναι που, η όποια εξουσία είναι έτοιμη ν’ αποθεωθεί διακηρύσσοντας φιλάρεσκα και πλησίστια μακροπρόθεσμες εξαγγελίες και μεγαλεπήβολα σχέδια μπροστά σε φίλιες κάμερες και ενθουσιώδη ακροατήρια, αλλά εκτίθεται ενώπιων όλων, εντός και εκτός, γυμνή, όταν αρκεί το γκρέμισμα μιας γυψοσανίδας στην Εθνική Πινακοθήκη για την κλοπή ενός Πικάσο ή όταν «γκρεμίζεται» ο ίδιος Πικάσο στην αδέξια, πρόχειρη και βεβιασμένη προσπάθειά της να αυτοθαυμαστεί για την επιτυχία τής ανεύρεσής του.
Η «πτώση» του πίνακα δεν ξέρω αν έχει μικρότερη σημασία από τον τρόπο της κλοπής του, ούτε είμαι αρμόδιος να το σταθμίσω. Ούτως ή άλλως, και στις δυο περιπτώσεις οι ίδιες Αρχές είχαν την ευθύνη για την προστασία και τη φύλαξή του, οι ίδιες χειρίστηκαν και την «έκθεσή» του. Εκείνο που νομίζω είναι, ότι, μαζί με τον πίνακα, έπεσε κάτω και χάθηκε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δημιουργηθεί επικοινωνιακά ένα εξαιρετικής σημασίας διεθνές γεγονός για ν’ ακουστούν θετικά σχόλια και να διαφημιστεί ανέξοδα η χώρα αλλά και η νέα Εθνική Πινακοθήκη.
Φευ!...