Η Νούκα είναι σκύλος. Γεννήθηκε στην Κρήτη πριν από έξι περίπου χρόνια από γονείς αγνώστων λοιπών στοιχείων κι υιοθετήθηκε απ’ τον γιό μας, τότε που σπούδαζε στο Ηράκλειο, μετά από γνωστοποίηση κάποιας φίλης του στο διαδίκτυο.
«Βρε γιέ μου, θα δεσμευτείς», «βρε χρυσέ μου, θα βάλεις μπελάδες στο κεφάλι σου», «βρε αγόρι μου τα ζώα είναι ευθύνη», βρε ετούτο, βρε εκείνο, οι εκκλήσεις της γυναίκας μου σ’ εκείνο το αξέχαστο τηλεφώνημα πέσανε όλες στο κενό.
Η Νούκα απέκτησε -εκτός από φοιτητική στέγη- αφεντικό, όνομα και μαζί βιβλιάριο υγείας και τσιπάκι. Έκανε τα εμβόλιά της και άρχισε ν' απολαμβάνει όλα τα κομφόρ: Ασφάλεια, τροφή, παιχνίδια, φωλίτσα [αν και το κρεβάτι του αφεντικού της ήταν πάντα το πιο γλυκό].
Πέρασε ο καιρός, η Νούκα τέλειωσε μια χαρά το Πανεπιστήμιο, αλλά μεταπτυχιακό στο Λονδίνο δεν πήγε να κάνει, εκεί βρέθηκε μόνο τ’ αφεντικό της κι εκείνη -εκτός από καινούργια στέγη- μετακόμισε στην Αθήνα κι απέκτησε... παππού και γιαγιά, έμεινε σε μας.
Έκτοτε, άλλαξε την καθημερινότητά μας και, μολονότι οι επιφυλάξεις κι οι προβληματισμοί του τότε είναι προφανές ότι και βάσιμοι ήταν και εύλογοι, η Νούκα κατάφερε με την παρουσία και τη συμπεριφορά της και αξιαγάπητη να γίνει και απαραίτητη.
Η γυναίκα μου συνήθισε να τρώει με μια μουσούδα ν' ακουμπά το γόνατό της κάτω απ' το τραπέζι ή ένα σκύλο σούζα δίπλα στα πόδια της όταν μαγειρεύει κι εγώ έμαθα να σεργιανώ τη γειτονιά για τις απαραίτητες βόλτες, γνωρίζοντας μέρα με τη μέρα όλους τους γείτονες που έχουν κι αυτοί σκυλιά.
Δύο είναι τα θέματά της: Το κουδούνι της εξώπορτας κι οι γάτες.
Μόλις έρθουν επισκέψεις στο σπίτι ή παραγγείλουμε απ’ έξω το αντιλαμβάνεται απ’ τα γαυγίσματά της όλη η γειτονιά, ειδικά με τους ντελιβεράδες που έρχονται και με μηχανάκι έχει μεγάλο θέμα. Απ’ τη μπαλκονόπορτα βάζουμε στο σπίτι το πακέτο.
Με τις γάτες είναι πιο συγκαταβατική. Αν η γάτα είναι ακίνητη κι αδιάφορη ή κάτω από κανένα αυτοκίνητο θα «φάει γη κι ουρανό» να την κάνει να φύγει για να την κυνηγήσει [και να τρέχω κι εγώ ξοπίσω]. Αν η γάτα, μόλις την πλησιάσει, κάνει αγριάδες και τσαμπουκάδες, «εντάξει, δεν είπαμε να χαλάσουμε και τις καρδιές μας!» αποχωρεί διακριτικά και ήσυχα συνεχίζοντας τη βόλτα της.
Τώρα είμαστε αχώριστοι. Βόλτες, παιχνίδια, μεζεδάκια, χωρίστρα κάθε πρωί, κουβεντούλα και ξάπλα κάτω απ’ το γραφείο ή δίπλα απ’ την πολυθρόνα μου. Είναι σύντροφος, είναι προσεχτική, είναι ήσυχη, είναι πανέμορφη, είναι φύλακας, είναι μοναδική.
Είναι η Νούκα!