"Χωμενίδης θέλεις να γίνεις, παιδάκι μου;"
Έγινε ενημέρωση: 1 Σεπ 2020
Η γυναίκα μου γεμιστά ετοίμαζε στην κουζίνα τη στιγμή που ξεπετάχτηκα πίσω της φωνάζοντας:
«Νά ‘το, νά ‘το! Ακόμα και για τον εισπράκτορα στο τρόλεϊ λέει!»
Είχα αφήσει στη μέση το διάβασμα της συνέντευξης του Χρήστου Χωμενίδη στο VICE κι έτρεξα αλαφιασμένος για να της αναγγείλω την είδηση.
Άφησε κι εκείνη προς στιγμήν το μαϊντανό που έκοβε για τη γέμιση και γύρισε με απορία προς το μέρος μου:
«Τι έπαθες, παιδάκι μου;»
«Να, ο Χωμενίδης, συνομιλεί με τον Χρήστο Κουκουμάκα για διάφορα και σ’ ένα σημείο αναφέρει επί λέξη: ″Θυμάμαι τον εισπράκτορα στο τρόλεϊ, καθισμένο με μια περίεργη συσκευή μπροστά του με μανιβέλα, που τύπωνε ένα χαρτάκι πολύ ευτελές, σαν τσιγαρόχαρτο, με μοβ μικρά γράμματα - η μάνα μου το έβαζε στη βέρα της για να μην το χάσει″. «Θυμάσαι, συνέχισα ακάθεκτος κι αδιαφορώντας για τον μαϊντανό, που ανέφερα για τον εισπράκτορα του τρόλεϊ, τη στολή του και τη μηχανή για τα εισιτήρια που χρησιμοποιούσε, όταν έγραφα το «Από τη γη στα Σελήνια;», αλλά επειδή έβγαινε μεγάλο το podcast έκοψα την περιγραφή πώς πηγαίναμε με το «3» στη Σοφούλα, στην Ιωάννου Δροσοπούλου;»
Η γυναίκα έπαθε -και με το δίκιο της- γύρισε κοίταξε μια το ταψί με τα γεμιστά, γύρισε και πάλι προς το μέρος μου και μου είπε με ήρεμη φωνή:
«Αγάπη μου, την επόμενη φορά που θα πας σούπερ μάρκετ θυμήσου να μου πάρεις ρύζι ″Καρολίνα″ γιατί αυτό που είχα στο ντουλάπι το χρησιμοποίησα όλο». Κι επέστρεψε με φροντίδα στην κοπή του μαϊντανού.
«Και για τον εισπράκτορα;» ψέλλισα με αγωνία.
«Χωμενίδης, θέλεις να γίνεις παιδάκι μου;» ακούστηκε μ’ έναν τόνο επιτιμητικό η φωνή της, σα να με μάλωνε και να με συμβούλευε ταυτόχρονα, όπως συνέχισε κοιτώντας με ίσια στα μάτια:
«Μείνε ο εαυτός σου, έκφρασε αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι κι όπως αναβλύζει από μέσα σου. Η αυθεντικότητα δεν κατασκευάζεται, υπάρχει». Μια ανάσα πήρε και χαμογελώντας είπε:
«Για να σε φτιάξω, θα σου θυμίσω εγώ κάτι που είχαμε συζητήσει πριν καιρό, όπως τώρα με την τρέλα σου για το Χωμενίδη μου το θύμησες. Θυμάσαι τον Κερκινό; Θυμάσαι τον Πάρι Κερκινό, τον ″Φοίνικα″;» Κοντοστάθηκε μερικά δευτερόλεπτα, μα, χωρίς να περιμένει απάντηση συνέχισε:
«Άσε την καρδιά σου να καλπάσει ελεύθερη, γράψε και πες γι’ αυτά που η ψυχή σου πάλλεται κι άσε τις λέξεις να ωριμάσουν αργά – αργά στο κελάρι του χρόνου. Μ’ αρέσεις, σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι».
Σήμερα έφαγα τα πιο νόστιμα γεμιστά της ζωής μου.