Η μέρα τέλειωσε

Ένα απ’ αυτά τα βράδια είναι και τ’ αποψινό, ήσυχο. Η Αυγουστιάτικη Αθήνα έχει αρχίσει από ώρες ν’ ανάβει κι από μέρες να ψήνεται. Η Πανσέληνος μας βρήκε προετοιμασμένους χτες, μα, σήμερα, ένα απρόσμενα πικραμένο φεγγάρι αργεί, δε μιλά. Ναι, είναι λίγα τα λόγια που χωρούν σ’ αυτή τη νύχτα, ήχοι στεγνοί· ας ψιθυρίσουμε σιωπές καλύτερα.

Μια βελούδινη φωνή μόνο κυλά πάνω στις ράγες του τραίνου της ζωής μου, ένα θλιμμένο χαμόγελο ζωντανεύει το πέτρινο της ψυχής, ξαναγίνομαι παιδί -κι ας μην κρατώ πια τον μύλο το χάρτινο· αναμνήσεις ξεδιπλώνονται περασμένων καλοκαιριών, λησμονημένων πόθων, κρυμμένων μυστικών. Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη.

Οι αλήθειες εισέρχονται απέριττες, γυμνές, στολισμένες τις μελωδίες της απλότητας, της ειλικρίνειας, της καθαρής ματιάς.

Δεν είναι άδεια αυτή η νύχτα. Μια κιθάρα σκορπά κάτω απ’ το θαμπό φως του φεγγαριού εικόνες του χτες, ασπρόμαυρες, χρωματισμένες το φως της νιότης, του έρωτα, της ζωής· ενός ήλιου ελεύθερου κι ενός ουρανού δικού μου, απέραντου γαλάζιου σαν ακρογιαλιά.

Όχι, απ’ τα ορθάνοιχτα παράθυρα η χλωμή νύχτα, η ωχρή νυχτερινή ομίχλη που εκβιάζουν τα κίτρινα φώτα του δρόμου, δεν τολμά να μπει στο σπίτι, παίζω με τη ζωή απόψε, γελάω με τον καιρό, γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη, κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι.

Αχ... Τίποτα πια δεν ζητώ, απόψε αυτό μου είναι αρκετό, εσύ στης καρδιάς τον ρυθμό να χτυπάς κι εγώ να μην ξέρω ποιον ίσκιο ρωτάς.

Καλή σου νύχτα Σερενάτα, η μέρα τέλειωσε…