Σε λίγο ούτε είδηση δεν θ’ αποτελεί πια. Θα ρωτάμε απλώς: «Πόσοι;»
Πόσο άδικο είναι, αλήθεια, να θρηνούμε θύματα μετά από κάθε θεομηνία ή φυσικό φαινόμενο; Πόσο οδυνηρό, συνάμα, να μετράμε συντρίμμια, να λογαριάζουμε έξοδα, να υπολογίζουμε κόστη.
Υποδομές για τα μπάζα κι οικοδομές άρπα – κολλά. Μια χώρα που χτίστηκε «εκτός σχεδίου» και μια κοινωνία που λυδία λίθος της είναι το ρουσφέτι.[2020 κι ακόμα τρέχει η παρατεταμένη προθεσμία για τη δήλωση των τετραγωνικών στους Δήμους, ακόμα υποβάλλονται δηλώσεις για νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων].
Μη μου πεις, ότι πάλι κάνω διαπιστώσεις, μη με αποστομώσεις ότι καταστροφολογώ.
Ζούμε καθημερινά μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Θαρρείς και στη χώρα μας όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Ο covid-19 μας τα έχει χαλάσει λίγο, αλλά όπου και όπως μπορούμε προσπαθούμε και τις δράσεις που σχετίζονται μ’ αυτόν να τις εντάξουμε σε μιαν καθ’ ημάς κανονικότητα [Οι προδιαγραφές για τις μάσκες είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα].
Φέρνουμε στην εξουσία κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς που τους θεωρούμε Μεσσίες, με τη μόνη διαφορά ότι ο Μεσσιανισμός τους περιορίζεται από τα στενά πλαίσια του κομματικού τους κατεστημένου και περίγυρου κι εξαντλείται ένα – δυο χρόνια πριν τις επόμενες εκλογές.
Περιμένουμε θαύματα και τη σωτηρία σε όλα τα κακά, τα ψυχρά και τ’ ανάποδα που μας ταλανίζουν, με μόνη διαφορά να μη θιγούν τα κακά, ψυχρά κι ανάποδα που έχουμε κάνει εμείς, στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στη γειτονιά μας, στην πόλη μας.
Μέσα σ’ αυτό το ατελέσφορο και ψυχοφθόρο δίπολο μεταξύ ανερμάτιστου λαού και ατελέσφορης εξουσίας εξαντλούνται όλες οι δυνατότητες της χώρας να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να γίνει ένα νέο ξεκίνημα σε στέρεα βάση και μακρόπνοη προοπτική.
Παίζουμε τώρα το χαρτί «Κυριάκος Μητσοτάκης». Ok.
Όση πολιτική βούληση κι αν έχει ως προσωπικότητα και με το κύρος της θέσης του, μπορεί να συγκρουστεί με καθεστηκυίες αντιλήψεις και συμπεριφορές του κομματικού του μηχανισμού; Όχι! Γιατί θα του βγει ένας Κουμουτσάκος και θα τον αδειάσει [Αυτόν και όλους μας].
Μπορεί να μη διορίσει μετακλητούς; Όχι!
Μπορεί να μην «χαϊδέψει» τους δημοσίους υπαλλήλους; Όχι!
Μπορεί να μην δώσει βοηθήματα, επιδόματα κι ενισχύσεις σ’ όποιον απλώνει το χέρι; Όχι!
Μπορεί να προχωρήσει σε τομές και μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, τη δικαιοσύνη, τη δημόσια διοίκηση; Όχι!
Ο Μητσοτάκης κι ο κάθε Μητσοτάκης, έχει ένα πολύ συγκεκριμένο κι ασφυκτικό πλαίσιο για να κινηθεί και να λειτουργήσει κατέχοντας την εξουσία. Το ξέρει και γι’ αυτό αποθεώνει κάθε τι που έχει να κάνει με την επικοινωνία, την προπαγάνδα και τη δημόσια εικόνα τη δική του -πρωτίστως- και της κυβέρνησής του [Για το κόμμα διατηρώ μιαν αμφιβολία].
Αν ήθελε να ξεπεράσει τα κατεστημένα, να υπερβεί τον εαυτό του -και την Ιστορία ταυτόχρονα- θα είχε ήδη ξεκινήσει προγραμματισμένα και μεθοδικά να κινείται παρεμβαίνοντας σε τομείς που όλος ο κόσμος [κι ο ντουνιάς] βοούν ότι χρειάζονται ριζικές αλλαγές κι εκσυγχρονισμό [Ας όψονται τα τρισκατάρατα μνημόνια].
Αρκείται σε επιφανειακά κι ανώδυνα μερεμέτια χαϊδεύοντας αυτιά. Πετά πολύτιμο κεφάλαιο σε χρόνο, σε πόρους, σε κοινωνική ανοχή. Σπαταλά αλόγιστα κονδύλια για «φρου–φρου κι αρώματα» μόνο και μόνο για να παιχτούν στις ειδήσεις πριν το big brother. Εξαντλείται σε φιλόδοξες διακηρύξεις κι εξαγγελίες αν και γνωρίζει πόσο δύσκολο -αν όχι αδύνατο- είναι υπό τις παρούσες συνθήκες να υλοποιηθούν.
Το πιο σπουδαίο; Υποτιμά τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει να τους θεωρεί τελειωμένους και «του χεριού του», παραβλέπει όμως, ότι στις εκλογές η ψήφος είναι «άτιμο πράμα», που ούτε χρώμα έχει, ούτε μυρουδιά κι ότι την προεκλογική περίοδο εκείνος θα απολογείται, ενώ ο Τσίπρας θα υπόσχεται. Ξέρουμε δα, ότι δεν είμαστε κι απ’ τους ψηφοφόρους που το ψάχνουμε [Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου].
Και κάτι εξίσου σημαντικό κατ’ εμέ: ‘Εχει την εντύπωση, επειδή πήρε -ίσως εύκολα- τις «μεταγραφές» του Χρυσοχοΐδη, της Μενδώνη, του Πιερρακάκη, του Σκέρτσου και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, ότι κι οι εναπομείναντες πιστοί στο ΠΑΣΟΚ -μην πω ΚΙΝΑΛ και γελάνε κι οι πέτρες- στο όνομα της σταθερότητας, της κανονικότητας ή κι εγώ δεν ξέρω τι, θα στραφούν προς αυτόν δίνοντάς του μια δεύτερη ευκαιρία να κυβερνήσει με την ψήφο ανοχής τους.
Πλανάται πλάνην οικτρά!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να ξαναγίνει πρωθυπουργός πρέπει, όχι να ιδρώσει τη φανέλα, αλλά να την ματώσει. Πρέπει ν’ αποδείξει στο χρόνο που απομένει ότι και θέλει και μπορεί. Πρέπει ν’ ανατρέψει, να γκρεμίσει, να πολεμήσει, να θεμελιώσει [Πρέπει να μην ξαναθρηνήσουμε συνάνθρωπό μας σε θεομηνία, όσο ισχυρή κι απρόβλεπτη κι αν είναι].
Μόνο με το «θέλω», όσο κι αν αβαντάρουν δεξιά κι αριστερά οι παρατρεχάμενοι, υπάρχει τόση απογοήτευση, τόση αδιαφορία και τόσος θυμός απ’ τους «όλοι το ίδιο είναι», αλλά και τόσος προβληματισμός και τόσες απαιτήσεις απ’ την κοινωνία που «Μένει Ευρώπη», που, στο τέλος, μπορεί να μείνει μόνο με το «θέλω» στο χέρι.
«Με πορδές δεν βάφονται αυγά» -λέει η παροιμία- κι αν ο «Κυριάκος» -των ΜΜΕ- συνεχίσει να μην ανεβάζει τον πήχη -και ταχύτητα, στις επόμενες εκλογές θα διακινδυνεύσει, όχι μόνο να περάσει από κάτω, αλλά να χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια.
Photo: ThessNews