Δύσκολα περνά ο καιρός.

Τόσος θόρυβος πια με τον Χατζηδάκι;

Τι πάθανε όλοι σήμερα και γράφουν στα blogs και στα sites και «παίζουν» στα ραδιόφωνα;

Συντονισμένοι στην ημερομηνία της γέννησής του, άλλοι απλώς αναφέρονται κι άλλοι θυμούνται με απλότητα. Όλοι συμφωνούν ότι λείπει. Σαν λόγος και σαν παρουσία έχει αφήσει ένα κενό στις καρδιές των ανθρώπων που τον γνώρισαν, που τον τραγούδησαν, που τον αγάπησαν.

Πλούσια η παρακαταθήκη του σε μελωδίες και τραγούδια, αξεπέραστες οι μουσικές του. Τραγούδια για το θέατρο, για τον κινηματογράφο, τραγούδια εμβληματικά, που σημάδεψαν μιαν ολόκληρη εποχή κι ακούγονται το ίδιο ευχάριστα, δροσερά, αισθαντικά, μελαγχολικά ή χαρούμενα μέχρι τις μέρες μας.

Εκείνο που φαίνεται να συνδέει όλες αυτές τις αναφορές είναι η ανάγκη, η ανθρώπινη ανάγκη, ν’ αναφερθούμε σε μια προσωπικότητα νηφάλια κι άλλο τόσο πνευματώδη, γήινη κι άλλο τόσο χαρισματική, προσιτή κι άλλο τόσο απόμακρη. Την έλλειψη τονίζουν, όπως κι αν εκφράζονται, όπως κι αν θυμούνται ή νοσταλγούν τον μεγάλο δημιουργό.

Στην εποχή της κρίσης, της φτώχειας και τις εσωστρέφειας, η έλλειψη εκείνης της συνετής και βαθιά τρυφερής φωνής, που στο άκουσμά της θα γαληνεύουν οι ψυχές και θα εστιάζουν οι αισθήσεις, είναι ακόμα πιο προφανής

Όταν τα πάθη και τα μίση φουντώνουν κι οι κόχες των ματιών διαστέλλονται, η έλλειψη πάθους, αλήθειας κι έρωτα για τον έρωτα, για τη ζωή, για τις αξίες, γίνεται δυσβάσταχτο βάρος και μολύβι ασήκωτο στις ανθρώπινες καρδιές.

Όταν ο μέσος όρος κυριαρχεί κι η μετριότητα βασιλεύει, υπάρχει –ευτυχώς– αποκούμπι, η μουσική του, για να παρηγορεί και να γιατρεύει νοσταλγικά τις πληγές του χρόνου, της έλλειψης και του συρμού.

Ο Μάνος Χατζηδάκις ενέπνευσε και δίχασε, αγαπήθηκε και μισήθηκε, αποθεώθηκε και λοιδορήθηκε. Δεν ξεχάστηκε, δεν ξεπεράστηκε.

Αν σήμερα τόσοι πολλοί και με τόσο πολλούς και διαφορετικούς τρόπους τον θυμούνται, είναι γιατί η γύμνια των παρόντων είναι τόσο κραυγαλέα κι ανυπόφορη, που όσο βαριά κι αν ρίχνει πάνω της τα πέπλα η σιωπή, δεν φτάνει να την ντύσει, να την κρύψει.

Αν σήμερα τόσοι πολλοί και με τόσο πολλούς και διαφορετικούς τρόπους τον θυμούνται, είναι γιατί θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ τα χάρτινα, τα τιποτένια και τα ψεύτικα κι ακολουθώντας νοερά τα τραγούδια του, να πιστέψουμε –έστω λιγάκι– πως μπορεί όλα να ξαναγίνουν αληθινά.