"ΠΑΣΟΚ σώσε μας" [κι άλλα παιδικά μας παραμύθια]
Θέλετε συμφωνείτε, θέλετε διαφωνείτε, εδώ και πολλά πολλά χρόνια -όχι από πάντα πάντως- οι ανασχηματισμοί αφορούν έναν στενό κύκλο πολιτικών -κατά κανόνα- προσώπων, τις εσωκομματικές ισορροπίες και -οπωσδήποτε- τα ΜΜΕ. Ποτέ, μα ποτέ, τους πολίτες και ουδέποτε, μα ουδέποτε, κάποιον στοιχειώδη πολιτικό σχεδιασμό ή -πολύ περισσότερο- την υλοποίηση ενός πολιτικού προγράμματος.
Νά ‘χουμε να λέμε, με άλλα λόγια, να τρωγόμαστε για το «ποιος φαγώθηκε» και να γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων με δομημένη ενημέρωση, όπως οι «δομικοί» ανασχηματισμοί που ανακοινώνονται. Ένα πήγαιν’ – έλα προσώπων κι ένα γαϊτανάκι χαρτοφυλακίων που αλλάζουν χέρια κι αρμοδιοτήτων που ξαναμοιράζονται κι αναδομούνται ανάλογα με το ποιος θα μπει από μέσα δεξιά και ποιος έξω αριστερά.
Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι τούτη την ώρα αυτό. Το μείζον πρόβλημα του πολιτικού συστήματος έγκειται στο ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση ικανή να συσπειρώσει με τον πολιτικό της λόγο και να δώσει στους πολίτες προοπτική και ελπίδα· διέξοδο. Ναι, αυτή η αντιπολίτευση του δικομματισμού που για δεκαετίες είχαμε, με τις γκρίνιες και τις αμετροέπειές της, αλλά ισχυρό -και αναγκαίο- αντίβαρο στις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις.
Κι εγώ να ήμουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα ίδια θα έκανα -να μη σου πω και χειρότερα· μόνος του «παίζει». Είναι τόση η ζημιά που έχει προκληθεί απ’ την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σύστημα, που, ακόμα κι εκείνοι που την επεδίωξαν για να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ «στα πράγματα», δεν το υπολόγιζαν. Ήξεραν -και πολύ καλά μάλιστα- τι σημαίνει «ΣΥΡΙΖΑ», αλλά τέτοιο στραπάτσο στις κοινοβουλευτικές ισορροπίες και τέτοιο «ναυάγιο» στον πολιτικό ορθολογισμό, μάλλον δεν ήταν μέσα στις προβλέψεις τους.
Δεν θα δώσω άλλοθι και να ρίξω την ευθύνη σε τρίτους για τα τραγικά λάθη των ηγεσιών του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Όχι, στους πολίτες που το υποστήριξαν επί δεκαετίες αναλογεί το μικρότερο -ή και καθόλου- μερίδιο ευθύνης. Ναι, οι ηγεσίες είναι που αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων κι ανίκανες να διαχειριστούν τις ευθύνες και τη δυναμική της μεγάλης δημοκρατικής -λεγόμενης- παράταξης του τόπου.
Εμπαθείς και κολλημένες στα εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα και τους προσωπικούς λογαριασμούς, φάνηκαν λίγες και μικρές για να υπερβούν τα λάθη και τα πάθη από την πολύχρονη διακυβέρνηση -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- και να κρατήσουν με συνέπεια και αποφασιστικότητα αρραγή την ενότητα του χώρου. Πρώτα ξηλώθηκε ο Σημίτης κι οι «εκσυγχρονιστές», μετά ο Βενιζέλος κι οι «δεξιοί». Δυστυχώς, η ενότητα δεν διατηρείται μόνο με χειροκροτητές και αβανταδόρους. [Και δεν είσαι κι ο Ανδρέας να «κρατάς τα μπόσικα» μ' ένα νεύμα].
Εντάξει, για τις μεταξύ μας συζητήσεις έχουμε πολλά να λέμε για τον ρόλο του Σαμαρά, του ΔΝΤ, του Μπαρόζο κι έχουμε και καβάντζα την εφταετία Καραμανλή για να της ρίχνουμε το ανάθεμα. Όχι άδικα, αλλά όταν έχεις επί δύο χρόνια τον κόσμο -τον λαό που λέμε- με το μέρος σου δεν νοείται να φεύγεις άρον – άρον. Δεν γίνεται, ρε παιδάκι μου, το παλεύεις, κάτι κάνεις. Δεν παρατάς μια παράταξη, μια ιστορία, αυτόν τον κόσμο -τον λαό που λέγαμε- και μετά ψάχνεσαι.
Τώρα τα πράγματα, είτε «μπάζουν», είτε «γέρνουν μονόπαντα», έχουν πάρει τον δρόμο τους. ‘Οσες «πατάτες» κι αν κάνει ο Μητσοτάκης, όσα λάθη κι αν χρεωθεί, ο πολύς ο κόσμος -νάτος πάλι ο λαός, που τυχαίνει νά 'ναι και κυρίαρχος κατά το Σύνταγμα- ακούει ΣΥΡΙΖΑ και παίρνει δρόμο -για το ΚΙΝΑΛ δεν ακούει τίποτα- και ακολουθεί εκεί που νομίζει, πιστεύει(;) ελπίζει(;) ότι «ξέρει τι θα του βγει».
Κουτσά, στραβά, μια μπρος δυο πίσω, ανέχονται τον «Κυριάκο» για να ‘χουν το κεφάλι τους ήσυχο [και δεν τους τσουβαλιάζω όλους σαν «δεξιούς» όπως με ευκολία πράττουν κάποιοι «προοδευτικοί»]. Η «δεξιά» -όσο κι αν επιμένουν χαριτωμένα κάποιοι της επικοινωνίας στον «φιλελεύθερο Μητσοτάκη»- αυτή ήταν στην Ελλάδα, αυτή είναι κι αυτή θα είναι.
Η «δημοκρατική παράταξη» πού είναι;
Φωτο: Δημήτρης Χαντζόπουλος