Σιγά μην σας πω εγώ τι να ψηφίσετε, μικρά παιδιά είσαστε; Εξάλλου, αν τολμήσω, αν κάνω το λάθος, να σας υποδείξω, είμαι εκατό τοις εκατό βέβαιος, ότι θα κάνετε το αντίθετο. Ξέρω, άλλωστε, ότι -εκτός από αντιδραστικοί- τα ξέρετε και όλα, οπότε η δική μου γνώμη περιττεύει!
Η περίπτωσή σας μου θυμίζει την περίπτωσή μου, όταν παιδάκι εφτά - οχτώ χρονών επιχειρούσε ο πατέρας μου να με μυήσει και να με γαλουχήσει με τη σημασία τού να γίνω ΑΕΚ! Να υποστηρίζω τον δικέφαλο και να ασπαστώ τις αξίες και τις αρχές τής Κωνσταντινουπολίτικης καταγωγής του (μου). Και τι δεν έκανε στην προσπάθειά του να επηρεάσει το θυμικό μου και ν’ ασπαστώ την κιτρινόμαυρη ιδέα!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι μια ξέρα ξύπνησα και το ποδήλατό μου είχε εξαφανιστεί απ’ την αυλή. Εδώ ποδήλατο, εκεί ποδήλατο, πουθενά το ποδήλατο. Έφαγα τον κόσμο εκεί γύρω, έκλαιγα, φώναζα, παραπονιόμουν και γκρίνιαζα στη μητέρα μου να βγούμε στις γειτονιές να το ψάξουμε κι όσο εκείνη, αντίθετα με τη δική μου αγωνία κι αναστάτωση, διατηρούσε την ψυχραιμία της κι ένα αινιγματικό χαμόγελο -αυτό τώρα το αναφέρω, γιατί τότε με τη στενοχώρια που μ’ είχε βρει πού καιρός για φιλολογικές αξιολογήσεις- τόσο ο εκνευρισμός μου κι η αδημονία μου φούντωναν.
Για να μην σας τα πολυλογώ τ’ απογευματάκι, εκεί που συνέχιζα απελπισμένος το ψάξιμο, νά’ σου ένα γνώριμο κορνάρισμα και ξεπροβάλει στην κατηφόρα, ψηλά στη Βυζαντίου, η τρίκυκλη -με το καλάθι στο πλάι- BMW μοτοσυκλέτα του θείου Αποστόλη! Πίσω απ’ το θείο καθόταν ο πατέρας μου και μέσα στο καλάθι τής μηχανής... Ένα ποδήλατο! Ήταν το δικό μου;
Θεέ μου, τι ήταν αυτό!... Το ποδήλατό μου στολισμένο και πλουμιστό σαν πολύφερνη νύφη -κι αυτό τώρα το αναφέρω, γιατί τότε η σαστιμάρα μου στη θέα του ποδήλατου δεν επέτρεψε να σκεφτώ άλλα... καλολογικά στοιχεία. Παντού σημαίες τής ΑΕΚ, στους καθρέφτες, δεξιά κι αριστερά στις κεραίες με τα φωτάκια, φούντες στο τιμόνι κιτρινόμαυρες, σημαία με τον δικέφαλο πίσω στη σέλα, κλάξον με μπαταρία!
Τι να σας λέω, δεν χόρταινα να το κοιτάζω και μόλις το έπιασα στα χέρια μου ούτε που σκέφτηκα να ευχαριστήσω τον πατέρα μου γι’ αυτό το αναπάντεχο δώρο, το καβάλησα, έβαλα τον δυναμό και ξεχύθηκα στους χωματόδρομους τής γειτονιάς κορνάροντας και με το ποδήλατο φωταγωγημένο!
Μια άλλη φορά -Κυριακή απογευματάκι ήτανε-, σε συνεννόηση με τον καλό του φίλο και συνάδελφο κύριο Λεωνίδα, πήγαμε με τον ηλεκτρικό στο σπίτι του στον Περισσό και μετά με πήρε μαζί του στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο γήπεδο. ΑΕΚ – Αιγάλεω!
Ήμουν ενθουσιασμένος, γιατί θα έβλεπα από κοντά ποδοσφαιριστές που γνώριζα μόνο απ’ τα χαρτάκια που παίζαμε στα διαλείμματα στο σχολείο· Παπαϊωάννου, Πομώνης, Σοφιανίδης! Κι εκείνος με το παράξενο επώνυμο: Σκευοφύλαξ! Τέσσερα μηδέν κέρδισε τότε η ΑΕΚ.
Παρ’ όλα αυτά, παρά τις σημαίες και τα φωτάκια, παρά την τεσσάρα και την πανηγυρική ατμόσφαιρα, το φίλαθλο ρολόι μέσα σου στο Θρύλο και τον Ολυμπιακό σταμάτησε και χτυπά σ’ αυτό το ρυθμό από τότε που θυμάμαι από παιδί να εκδηλώνω τις ποδοσφαιρικές μου προτιμήσεις. Πότε και πώς συνέβη θα σας γελάσω, είναι κάτι βιωματικό, συναισθηματικό, αλλά για την επιλογή αυτή δεν μετανιώνω· έζησα ωραία χρόνια!
Γι’ αυτό σας λέω, τι να σας πω εγώ για το τι θα ψηφίσετε; Ό,τι και να σας πω, εσείς του κεφαλιού σας θα κάνετε!... Δεν πα’ να δίνει ο ένας 150ντάρια στους 18άριδες κι ο άλλος να σας βάζει στα ΑΕΙ τζάμπα; Η καρδιά κι η ψυχή σας μάλλον χτυπάνε αλλού, γιατί είμαι βέβαιος ότι, όσοι είστε σαν κι εμένα, θυμάστε -όπως κι εγώ- εκείνα τα όμορφα χρόνια!
Κοιτάτε δεξιά κι αριστερά, δεν τολμάτε να το ομολογήσετε ούτε στον ίδιο σας τον εαυτό, αλλά μέσα σας ξέρετε πολύ καλά πιο είναι το σωστό να πράξετε, γιατί είναι αυτό που θα σας επιτρέπει τη Δευτέρα -και πάλι κάθε Δευτέρα- να κοιτάτε τον εαυτό σας και τη ζωή ίσια στα μάτια, με ελπίδα και αισιοδοξία. Ξέρετε ότι, δεν θα μετανιώσετε! [Μπορεί και να ξανανιώσετε!]