Γνωρίζω ένα πανέμορφο χωριό απλωμένο στην ακτογραμμή του Κορινθιακού∙ ελιές, λεμονιές και πορτοκαλιές απ’ άκρη σ’ άκρη χαρίζουν στο τοπίο άφθονο πράσινο, που, μαζί με το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, στολίζουν τα γύρω βουνά με εικόνες εξαιρετικής ομορφιάς.
Το λέω «χωριό» αν κι απέχει μόλις μιάμιση ώρα απ’ την Αθήνα και κάνα εικοσάλεπτο απ’ την Πάτρα, γιατί, εκτός απ’ τη φυσική ομορφιά, διατηρεί ακόμα -έστω και με δυσκολία- μια γραφικότητα και μια φυσιογνωμία παλαιότερων εποχών. Ίσως το γεγονός, ότι τα σπίτια έχουν μέχρι δύο ορόφους με κεραμοσκεπή, επηρεάζει αυτή μου την αντίληψη σε αντιδιαστολή με άλλες κοντινές του λουτροπόλεις, που σ’ αυτές οι πολυκατοικίες και τα ογκώδη κτίρια δίπλα στη θάλασσα είναι ο κανόνας.
Η οικοδομική έκρηξη των τελευταίων πριν την οικονομική κρίση χρόνων, δεν άφησε ανεπηρέαστο τον οικιστικό ιστό, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον του. Η κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης εξοχικών -κυρίως- κατοικιών, οδήγησε αντίστοιχα και στην οργιώδη οικοδομική δραστηριότητα και προσφορά. Οικόπεδα και αγροτεμάχια παραδόθηκαν -αμαχητί σχεδόν- στο βωμό της «ανάπτυξης» και του «εκσυγχρονισμού» του τόπου.
Έτσι, ένα αστικό περιβάλλον που οριζόταν εν πολλοίς από τέσσερεις δρόμους σαν ένα οιονεί μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο, επεκτάθηκε κι οικοδομήθηκε παρόδια σε πρώην χωματόδρομους ή αγροτικούς δρόμους πλάτους -βία- τεσσάρων μέτρων. Αυτό λέει ο νόμος, αυτό ακολουθούσαν -εύκολα ή δύσκολα- οικοπεδούχοι και κατασκευαστές. Οι δρόμοι ακολουθούσαν τις... προαιώνιες ελικοειδείς ή αδιέξοδες διαδρομές τους και τα νεόδμητα -μεζονέτες σε συγκροτήματα κατοικιών συνήθως- στριμώχνονταν δεξιά κι αριστερά τους για να χωρέσουν, όχι μόνο αυτά, αλλά κι οι παραθεριστικές ανάγκες τής ζήτησης.
Υποδομές μηδέν. Όλα επιφανειακά κυριολεκτικά και μεταφορικά κι όλα για το φαίνεσθαι∙ φωτισμός, ασφαλτοστρώσεις, παραλιακός δρόμος, έργα κατά περίπτωση που σύντομα είτε αχρηστεύονταν, είτε χρειάζονταν επισκευή. Ύδρευση από ένα ήδη πεπαλαιωμένο και προβληματικό δίκτυο, αποχέτευση με συλλογή λυμάτων σε βόθρους, ασφαλές οδικό δίκτυο ανύπαρκτο.
Ούτε το μεγάλο έργο διέλευσης του Προαστιακού Σιδηροδρόμου κατόρθωσε ν’ αφήσει το αναπτυξιακό του αποτύπωμα, εφόσον επί σειρά ετών, κατά τον σχεδιασμό του μεγάλου αυτού έργου, οι αρμόδιοι «εκεί» έριζαν με τους αρμόδιους «εδώ» για το αν η γραμμή θα περάσει μέσα απ’ το χωριό ή νότια απ' αυτό.
Ο χρόνος έδειξε ποιανού, τελικά, πέρασε, αφού το τρένο κάνει «στάση» -παρακαλώ- στο σημείο που ήταν και πριν ο σταθμός, αλλά η πραγματικότητα δείχνει, ότι μια μεγάλη ευκαιρία για τη δημιουργία κάποιων κρίσιμων υποδομών για τη συγκοινωνιακή -τουλάχιστον- ανακούφιση του χωριού πέρασε κι αυτή ανεκμετάλλευτη.
Τα σκέφτομαι και τα γράφω όλα αυτά, ενώ τα ρουθούνια μου «καίει» ακόμα η μυρωδιά απ’ τα καμένα στη Βαρυμπόμπη και τις άλλες περιοχές δίπλα στην Αθήνα κι ενώ ο ουρανός έξω απ’ το παράθυρο είναι ακόμα γκρίζος απ’ την κάπνα, και το μυαλό μου ταξιδεύει σ’ εκείνο το χωριό με τη γραφικότητα και το πράσινο, αλλά τις ανύπαρκτες υποδομές.
Εκεί που υπάρχουν σημεία που ούτε το απορριμματοφόρο του Δήμου χωράει να περάσει. Εκεί που το δίκτυο ύδρευσης κάθε τρεις και λίγο παρουσιάζει βλάβες, ενώ το νερό ξοδεύεται ανεύθυνα απ' την αλόγιστη κατανάλωση. Εκεί που η ανεξέλεγκτη απόθεση μπάζων και άλλων απορριμμάτων ρυπαίνει ρυάκια και ξέφωτα στα γύρω βουνά. Προβλήματα που ενδημούν στις καφενειακές συζητήσεις κι ακούγονται στα μεγάφωνα των προεκλογικών συγκεντρώσεων, αλλά ξεχνιόνται γρήγορα, αφού η καθημερινότητα δημιουργεί άλλες προτεραιότητες κι άλλα ενδιαφέροντα.
Αλλά, όχι! Εμείς, οι άνθρωποι, ο καθένας μας που δεν παραχωρεί ένα μέτρο οικόπεδο για ν’ ανοίξει ο δρόμος, που πετάμε τα σκουπίδια όπου να ‘ναι, που αδιαφορούμε για την αλλοίωση των παραλίων, που θέλουμε να πάμε παντού με τ’ αυτοκίνητό μας και που το παρατάμε όπου μας βολεύει, που δεν νοιαζόμαστε για τον διπλανό παρά μόνο «για την πάρτη μας», εμείς διαμορφώνουμε την καθημερινότητα.
Μήπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που εκλέγουν κι αυτούς που θα μας εκπροσωπήσουν στις τοπικές Αρχές; Ποια είναι τα κριτήρια κι οι προϋποθέσεις πέρα από προσωπικές σχέσεις ή κομματικές προτιμήσεις; Πόσο μάς ενδιαφέρει κι ασχολούμαστε πέρα απ' τις εκλογές με τα κοινά; Φταίνε μόνο επειδή «όλοι το ίδιο είναι» ή μήπως τους το επιτρέπει κι η δική μας αδιαφορία ή ιδιοτέλεια;
Η Βαρυμπόμπη, το Κρυονέρι, η Ροδόπολη ή ακόμα – ακόμα τα Βίλια ή το Μάτι, μπορεί ν’ ακούγονται μακρινοί ή κι άγνωστοι τόποι απ’ εκείνο τον όμορφο τόπο, απ’ το γραφικό χωριό που μ’ αρέσει, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, η Ζήρια, το Λαμπίρι κι οι Καμάρες είναι δίπλα και φτάνει μια άγρια και μαύρη -όλο και συχνότερα τελευταία- νύχτα, που τα στοιχεία της φύσης σαρώνουν τα ανθρώπινα και φωτίζουν με τρόπο τραγικό πολλές φορές ανθρώπινες αμέλειες, λάθη και παραλείψεις.
Μπορεί η πυρκαγιά ή η πλημμύρα να μην είναι καθημερινότητα, αλλά -αν οψέποτε συμβούν- μπορούν να ανατρέψουν μια για πάντα την καθημερινότητά μας.
Ας μην αντιμετωπίζουμε πλέον την κλιματική αλλαγή ως ενδεχόμενο, αλλά ως γεγονός. Κι «εδώ» στην πόλη κι «εκεί» στο χωριό -πόσο όμορφο θα ήταν- αν τα «νέα» για τον καιρό και το κλίμα, δεν τα λένε μόνο στις ειδήσεις ή στο καφενείο, αλλά τα δημιουργούν οι άνθρωποι με τα καλά έργα, τη δημιουργική συνεργασία, το διαρκές ενδιαφέρον και την ανιδιοτελή αγάπη τους για τον τόπο.
Αυτό το χωριό υπάρχει... Μήπως είναι το χωριό σου;