Όταν ο χρόνος κι οι συνθήκες το επιτρέπουν, μου αρέσει να φεύγω σε μακρινούς περιπάτους έξω απ’ τις πόλεις. Ν’ ακολουθώ διαδρομές που οι πολλοί δεν συνηθίζουν, σαν μια εξερεύνηση σε περιοχές πίσω απ’ τη βιτρίνα και τη βουή, την πολυκοσμία και τον συνωστισμό.
Λατρεύω να βρίσκομαι σε γωνιές που δημιουργούν την αίσθηση ότι εκεί υπάρχουν κρυμμένα μυστικά, άγνωστες, σκοτεινές ή γκρίζες πτυχές της ζωής, η συμπυκνωμένη ενέργεια της Ιστορίας.
Έζησα και μεγάλωσα στην Αθήνα σε εποχές μετάβασης, αλλαγής, εξέλιξης και για τη χώρα μας και για τον κόσμο όλο. Με βεβαιότητα δεν ξέρω να πω, αν όλο αυτό που βίωσα μπορεί να θεωρηθεί «ανάπτυξη» με την ακριβή έννοια του όρου.
Μέσα μου συναιρούνται η Αθήνα του Μάνου Χατζηδάκι με τη φωνή της Νανάς Μούσχουρη, αλλά κι η Αθήνα του Κωνσταντίνου Αργυρού. Η Αθήνα της αλάνας και των λασπωμένων χωματόδρομων, αλλά κι η Αθήνα των Ολυμπιακών αγώνων. Η Αθήνα του νερουλά και του γαλατά με το ποδήλατο, αλλά κι η Αθήνα του μετρό και του τραμ. Η Αθήνα του «Πρώτων Βοηθειών» στη Γ’ Σεπτεμβρίου, αλλά κι η Αθήνα του Ωνάσειου και του Ευαγγελισμού.
‘Ολες αυτές οι «Αθήνες» συνυπάρχουν και συνεπιδρούν στον τρόπο που σκέφτομαι, στον τρόπο που αντιδρώ, στον τρόπο που προσλαμβάνω τη ζωή και φαντάζομαι το αύριο. Κι είναι αλήθεια, τώρα που ζω σχεδόν αποκλεισμένος στα βόρεια επειδή το επιβάλουν τα πρωτόκολλα εξ αιτίας της πανδημίας, ότι αισθάνομαι να βρίσκομαι «έξω απ’ τα νερά μου».
‘Εγραφα «Εν Αθήναις», καθημερινά στο σχολικό τετράδιο σημειώνοντας την ημερομηνία, και σήμερα συνειδητοποιώ πόσα πολλά, μικρά κι αλληλοσυμπληρούμενα κομματάκια έκλεινε -και έκρυβε- μέσα της. Πόσα κομμάτια απ’ την Ιστορία, αλλά κι απ’ τις ιστορίες μας, πόσα θραύσματα από ζωές που πέρασαν, αλλά κι απ’ τη ζωή μας που περνάει.
Τα σκέφτομαι στιγμές απ’ τους μακρινούς ή σύντομους περιπάτους μου κι είναι τα βήματά μου σαν να ηχούν σε κάποιο πεζοδρόμιο της Σόλωνος, σε κάποια στοά της Πανεπιστημίου ή στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Κοιτώ τον ουρανό ανάμεσα απ’ τα πεύκα και τις λεύκες κι αισθάνομαι το νου μου να φτερουγίζει στην Αγορά, στο Ηρώδειο, στους Αέριδες. Ακούω ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα, μια δυσδιάκριτη φωνή, ένα μακρινό θόρυβο ή μια ακαθόριστη βοή και προσπαθώ να καταλάβω από πού έρχεται, από ποιο σημείο του χώρου είναι η πηγή του, πότε τον έχω ξανανιώσει.
Έτσι, αόρατος ταξιδεύω με τη σκέψη στο χώρο και τον χρόνο και δεν εμποδίζει τίποτε συμβατικό τη μετακίνησή μου, την τηλεμεταφορά μου σε τοποθεσίες και μέρη υπαρκτά, αλλά και ανύπαρκτα για των ανθρώπων τα μάτια, μέρη και εποχές που η φαντασία έχει τη δύναμη να δημιουργεί όπως η καρδιά αισθάνεται, από υλικά που ο χρόνος έχει με φροντίδα συσσωρεύσει εντός μου, απ’ τις Αθήνες μου -και όχι μόνο.
Έτσι φαντάζομαι την Αθήνα που μπορεί να υπάρξει, με δρόμους γεμάτους χρώματα, φωτισμένες βιτρίνες, χαμογελαστούς ανθρώπους, λαμπερά παιδικά βλέμματα, ερωτευμένα ζευγάρια. Να επισκεφθώ ένα μουσείο Τυπογραφίας στο παρατημένο κτίριο του Αρσάκειου της Σανταρόζα, να θαυμάσω έναν ανακαινισμένο και πολύβουο Σταθμό Πελοποννήσου πιο κάτω απ’ το Μεταξουργείο, να περπατήσω ένα σούρουπο σε μια ξαναζωντανεμένη Πλατεία Βάθη, να παρακολουθήσω μια συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού.
Διαισθάνομαι ότι κι εσύ, όπου κι αν ζεις, όσες Αθήνες ή πόλεις άλλες κουβαλάς μέσα σου, σ’ όποιον χρόνο κι αν χτυπά η καρδιά σου, ονειρεύεσαι να ζεις σ’ έναν τόπο που κλείνοντας τα μάτια σου δεν θ’ αποζητάς αλλού να ταξιδέψεις, σ’ άλλη εποχή να βρεθείς κι αλλού να τραβήξεις τα βήματά σου, αλλά αυτό που θ’ αντικρίζουνε όπου σταθείς τα μάτια σου, θα ‘ναι αυτό που μέσα στο όνειρο σου έχεις πλάσει.