Οι προβλέψιμοι

Είμαστε τόσο προβλέψιμοι.

Νομίζεις ότι βαρεθήκαμε ν’ αναζητάμε και να ψαχνόμαστε, πάψαμε να έχουμε ανησυχίες κι ενδιαφέροντα, σταματήσαμε να κυνηγάμε την έκπληξη και το ξάφνιασμα. Μια κοινωνία στατική, επαναλαμβανόμενη, ανυπόφορα πληκτική κι αδιάφορη.

Αν πιάσει κάποιος ένα ημερολόγιο, θα παρατηρήσει ότι ο δημόσιος βίος της χώρας ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια κάθε χρόνο τις ίδιες διαδηλώσεις, τις ίδιες διαμαρτυρίες, τις ίδιες δηλώσεις, τις ίδιες αντιδράσεις. Όλα τα ίδια!

Μην πάει ο νους σας στις γιορτές τύπου 25 Μαρτίου ή 17 Νοέμβρη, γιατί, εντάξει, σ’ αυτές η κοινοτυπία κι η επανάληψη τσακίζουν γενιές και γενιές, στις άλλες κοιτάξτε, στις άλλες αναφέρομαι, κάτι καταλήψεις, κάτι εισαγωγικές, κάτι προϋπολογισμούς, κάτι Ελληνοτουρκικά, κάτι εκπομπές τηλεόρασης, κάτι Εκκλησιαστικά και πάει λέγοντας. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, η κυριαρχία του Ολυμπιακού μια μονοτονία έχει καταντήσει [Ευτυχώς, για μένα, ευχάριστη].

Το ωραίο είναι ότι σε κάθε περίπτωση δημιουργούνται, αυτόματα, τουλάχιστον δύο αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Μα, σοβαρό είναι το θέμα, μα, της πλάκας, η αντίθετη άποψη θα υπάρξει ούτως ή άλλως. Αυτό είναι υγιής αντίδραση, θα μου πεις, ναι, είναι -θ’ απαντήσω, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η αντίθετη άποψη είναι εκείνη που μοιάζει καρμπόν κι επανάληψη ανάλογα με το ποιος εκφράζει τη θέση.

Είμαι αντιπολίτευση; Όλα τα της κυβέρνησης στραβά κι ανάποδα. Γίνομαι κυβέρνηση; Όλα τα κάνω σωστά και άριστα. Και δώσ’ του απ’ την αρχή αν αλλάξουν οι ρόλοι. Είμαι ΣΥΡΙΖΑ; Όλα του Αλέξη καλώς καμωμένα. Είμαι Νέα Δημοκρατία; Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και δώσ’ του απ’ την αρχή όταν αλλάξουν τα εκλογικά ποσοστά.

Καθημερινές κοκορομαχίες κι «εξυπνάδες» -ειδικά μετά το twitter- αρλούμπες και βλακείες στο βωμό της επανάληψης και της κοινοτυπίας, θυσία στο όνομα της αποχαύνωσης, της βαρεμάρας, της ρουτίνας.

Ενέργειες κι αντιδράσεις αυτοματοποιημένες, μηχανικές, ξενέρωτες, μόνο και μόνο λες και γίνονται για να γίνουν και λέγονται για να λεχθούν. Ακόμα και τα κοστούμια στη Βουλή, μια τρέλα! Λες και φοράνε όλοι την ίδια στολή, δεξιοί, αριστεροί. [Καλά που τους τρολάρει πού και πού ο Νικήτας ο Κακλαμάνης]

Έχουμε βαρεθεί τη ζωή μας.

Είναι βαθιά η κρίση που μαστίζει από χρόνια την κοινωνία μας. Μας βρίσκουν η μια κρίση μετά την άλλη κι αντί να κινητοποιηθούμε βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο τέλμα της αδιαφορίας, της ρουτίνας και του ωχαδελφισμού. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας.

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα κάνει τη διαφορά. Δεν μιλάω για χαρισματικό ηγέτη [Αν κι αυτό θα ήταν θείο δώρο, αφού έχουμε μάθει ν’ ακολουθούμε δίχως κρίση και λογική]. Μιλάω για μια προσωπικότητα, μια δυνατή ομάδα, μια ισχυρή φωνή, κάπου, στο πανεπιστήμιο, στις τέχνες, στον αθλητισμό, στην πολιτική, κάποιου που θα ‘χει το θάρρος να πει δυο πράγματα με τ’ όνομά τους. Να πει το αυτονόητο. Να ξεφύγει απ’ την πεπατημένη. Να ενώσει.

Να μας ταρακουνήσει λίγο, βρε παιδάκι μου. Να μας αφυπνίσει, να ταράξει τα νερά, να μας βάλει δημιουργικές ιδέες, να μην πει, αλλά να προτείνει και να κάνει. Να αισθανθούμε φρέσκο αεράκι στην ψυχή μας, στο μυαλό μας. Να νιώσουμε ζωντανοί.

Προβλήματα και προβλήματα και δυσκολίες κι αδιέξοδα ακούμε και διαβάζουμε απ’ το πρωί ως το βράδυ κι εμείς κάνουμε ένα like στα μέσα και πάμε παρακάτω ή -το πολύ - πολύ- αλλάζουμε κανάλι. [Τόση πολύ υπνηλία και βαριεστημάρα δεν θυμάμαι σε κοινωνικό επίπεδο ούτε την εποχή του Κώστα Καραμανλή].

Δες τον Μητσοτάκη, για παράδειγμα. Του έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δώρο τη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία και δεν βρίσκει άνθρωπο να την υποστηρίξει στη Βουλή. Εισπράττει τους καρπούς της αμετροέπειας της αντιπολιτευτικής ρητορικής του. ‘Ενα καλό μπορεί να έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια που κυβέρνησε, αυτή τη συμφωνία, και σήμερα δεν βρίσκεται ένας πολιτικός με ανάστημα και σθένος να συμμαζέψει τον ασυμμάζευτο εθνικιστικό εσμό των κοινοβουλευτικών εδράνων [και όχι μόνο].

Θα μου πεις, εδώ κοτζάμ’ Κουμουτσάκος κοινώνησε εν μέσω έξαρσης της πανδημίας και απειλών για καθολικό lockdown και πέρασε στο ντούκου. Για να βρισκόταν εκτός κυβέρνησης πριν προλάβει να βγει απ’ την εκκλησία και θα σού ‘λεγα εγώ αν θα κάθονταν μετά όλοι σούζα, υπουργοί, βουλευτές, αλλά και πολίτες. [«Μωρέ, τούτος δεν αστειεύεται», θα σκέφτονταν και θα λούφαζαν]

Πάρ’ το επάνω σου, ρε φίλε. ‘Εχεις ψυχή; Πες «αυτό είναι σωστό και θα γίνει». Λίγα έχει τραβήξει η χώρα απ’ τα καμώματα του Σαμαρά; Τι κρύβεσαι και σέρνεσαι από πίσω του; «Ουδείς αναμάρτητος» θύμισέ του και πήγαινε τη χώρα παρακάτω, γύρνα τη ριμάδα τη σελίδα της Ιστορίας να κάνει «μπαμ» ανανέωσης, δημιουργίας κι όχι «μπαμ» πολέμου και διχασμού.

Ενθουσιάστηκα. Φευ! Αυτά ούτε στα παραμύθια δεν συμβαίνουν, όχι στην Ελλάδα του 2020. [Θυμάμαι Παπανδρέου Γιώργο και Θεοδωράκη Σταύρο... Πού μού 'ρθε;]

Είμαστε τόσο πληκτικά προβλέψιμοι. Πέρασ’ η ώρα, πάω να δω ειδήσεις [‘Εχει κι Ολυμπιακό απόψε!]